Ermənistanı bürüyən etiraz dalğası və Paşinyanın sürətlə azalan siyasi nüfuzu
O, bu müddət ərzində ölkənin sosial-iqtisadi vəiyyətinin normallaşması istiqamətində ciddi sərmayə cəlb edə bilmədi. Əksinə, ölkədəki sərmayəçilər, oliqarxlar ölkənin gələcəyinə olan inamlarını və etimadlarını itirdiklərindən öz sərmayələrini Ermənistandan çıxarmağa başladılar. Rəsmi statistikaya görə, ötən bir ildə 1,2 milyard dollardan artıq vəsait ölkədən çıxarılıb. Qeyri-rəsmi məlumatlara görə, bu rəqəm deyildiyindən bir neçə dəfə artıqdır. Ermənistanın sabahına ümid olmadığından miqrasiya prosesi sürətlənib. Ermənistan rəhbərliyinin və ona dəstək verən dünya erməni lobbisinin ciddi cəhdlərinə baxmayaraq, heç bir ciddi xarici şirkət və dövlət bu ölkəyə sərmayə yatırmayıb. Regional layihələrə qoşula bilməyib. Hətta ona havadarlıq edən ölkələr belə, Ermənistana bu məslədə yardım edə bilməyib və bunda çox acizlik çəkiblər. Həmin ölkələr özləri belə Ermənistanla ciddi iqtisadi əlaqələr qurmaqda ehtiyatlı mövqe sərgiləyiblər. Nəticədə ötən bir ildə Ermənistan cəmiyyətinin qazancı gələcəyinə inamsızlıq və ümidsizlik olub. Artıq onlar Ermənistanın gələcək inkişafına inanmırlar. Buna görə də köç siyasətinə üstünlük verirlər. Nəticədə Paşinyan hakimiyyəti mövqelərini möhkəmlədə bilmədi. Artıq erməni cəmiyyətində onun nüfuzu sürətlə aşağı düşməkdədir. Ölkəni etiraz dalağaları bürüməkdədir. Bunun da bir səbəbi var. Bu da qonşu Azərbaycana qarşı işğal siyasəti, soyqırım və Türkiyəyə qarşı əsassız iddiaları…
Əgər Paşinyan sələflərindən fərqli dəövlət səviyyəsində həyata keçirilən terror və işğal siyasətindən əl çəksəydi, bəlkə bu günkü situasiya fərqli olardı. Ən azından yaxın gələcəkdə ölkəni hansısa iqtisadi inkişaf perspektivi gözləyərdi.
Ötən müddətdə Paşinyan ancaq ən ciddi uğuru kimi 50 min yeni iş yerinin açmasılmasını qələbə kimi qələmə verməyə çalışır. Lakin bu iş yerləri varsa da belə, bu, insanların həyatına təsir etməyib.
Ermənistan işğalçı siyasətini davam etdirdikcə, daha ciddi problemlərə üzləşəcək. Bölgədə reallaşan bütün beynəlxalq layihələrdən təcrid vəziyyətində qalacaq. Üzləşdiyi vəziyyətdən çıxmaq üçün iqtisadi potensiallar və resurslar olmalıdır ki, bu da Ermənistanda yoxdur. Mövcud potensialla ölkəni normal vəziyyətə gətirmək isə indiki halda mümkün deyil. Ona görə ki, bu ölkə iqtisadi baxımdan xarici investorlar üçün cəlbedici ölkə deyil. O baxımdan da bu ölkədə hansı qüvvənin hakimiyyətə gəlməsindən asılı olmayaraq, nə qədər ki, işğalçılıq siyasətindən əl çəkməyib, Ermənistanı perspektivli gələcək gözləmir.
Əgər Ermənistan işğalçı siyasəti aparmasaydı, normal qonşuluq siyasəti yürütsəydi, bu gün bölgədə reallaşan iri enerji, iqtisadi, logistika layihələrinin əksəriyyəti – Bakı-Tbilisi-Ceyhan neft kəməri, Bakı-Tbilisi-Ərzurum qaz kəməri, TANAP kimi enerji layihələri, Bakı-Tbilisi- Qars dəmir yolu məhz Ermənistandan keçərdi. Çünki bu marşurut iqtisadi baxımdan effektli hesab edilridi. Ancaq Ermənistan öz işğalçılıq siyasəti ilə perspektivli gələcəyinin üstündən xətt çəkmiş oldu. Məhz ona görə də istər tarixi İpək yolu, həm Şəqrlə Qərbi birləşdirən “Bir kəmər - bir yol” layihəsindən təcrid olundu. Odur ki, bu işğalçılıq siyasətindən daha çox əziyyət çəkən elə Ermənistan və erməni xalqıdır. İşğalçılıq siyasətinə son verməsindən isə qazanan da elə Ermənistan və erməni xalqı olacaq. Ermənistanın gələcək nicatı Azərbaycan qarşı işğalçılıq siyasətinə son verməsindən keçir. Hələ gec deyil. Ziyanın yarısından da qayıtmaq olar. Bunun üçün sadəcə Ermənistana rəhbərlik edən şəxslərdən və erməni xalqından asılıdır. Nə qədər tez dərk edib səhv yoldan qayıtsalar, onlar üçün xeyirli olacaq. İşğal siyasətinin uzanmasının hər günü Ermənistanın və erməni xalqının ziyanına işləyir.
Mürtəza Bünyadlı
Ölkə.Az
