Dəmirdən çörək...

Əl əməyi, göz nuru..

Bu ifadəni demək olar ki həyatımızın her addımında eşidirik. Bəzən bu ifadə elə insanların mimikalarında, üz ifadələrində öz əksini tapır. Çox vaxt deyilən sözlər üz cizgilərindəki həyat yorğunluğunu əks etdirmir. Keçmiş, ata-baba adətləri, öyrəndiklərimiz və bu günümüz...

Uşaq vaxtı atamın yanına gedirdim ki, o bazarlıq edəndə ona kömək edib zənbilləri evə gətirim...

Uşaq vaxtı atam evə bazarlıq edəndə bazarlıqla dolu zəmbilləri evə gətirmək üçün gedirdim onun yanına. Çox vaxtı atam nəyəsə kömək etmək üçün mənə "bir-iki çəkic də sən vur" deyirdi.. Belə-belə baxdım ki, 10 il keçib və mən bu sənəti öyrənmişəm.. Bu sözləri artıq 35 ildir ki misgərliklə məşğul olan Ramiz bey deyir. 1958-ci ildə Ağdamda doğulub dünyaya gələn Ramiz bey bu sənəti atasından öyrənib. Məktəbi bitirdikdikdən sonra, Ağdamda Əhaliyə Məişət Xidməti Kombinatında işləyən Ramiz beyi 1993-cü ildə Ağdam şəhərinin ermənilər tərəfindən işğalının ardından məcbur olub Bakiya gəldiklərini deyir.

Təmtəraqlı həyat yaşamıram, amma hec kəsə də etiyacım yoxdur...

Üç övladım var və bu sənətlə də ailəmi dolandırıram. Düzdür təmtəraqlı həyat yaşamıram, amma hec kəsə də etiyacım yoxdur. Bakıya gələndən sonra Dərnəgüldəki yataqxanada məskunlaşdıq. Səhər saat 9-da işdə oluram, axşam saat 5-de emalatxanamı bağlayıb çıxıram.. Beləcə dolanıram.

Bu sənətə keçmişdəki kimi tələbat yoxdur...

Əziyyətli sənət olduğu üçün öyrənmək istəmirlər. İndi "tefal" qablar çıxıb, amma kefiyyət mis qabların keyfiyyəti ilə eyni deyil. O vaxtı Ağdamda tələbat buradakından cox idi. Qızları gəlin köçürəndə cehiz olaraq mis qablar verərdilər.

Çörək pulunun dərdindən gəlirəm...

Sifarişləri dəftərinə qeyd edən Ramiz bəy, gələn müştərini razılıqla yola salmaq üçün bu işə bütün diqqətini verdiyini deyir. “Əsl sənətkarın əli əzilər”- deyir Ramiz bəy. Çalışdığım məkanın şəraiti yoxdur, nə sobası var, nə də istilik sistemi, amma çörək pulunun dərdindən gəlirəm, neynəyim? Çünki yaşamaq üçün bunu etməliyəm...