ANS-ə məktub
Amil Hacıyev
Sənə məktub yazıram
Yazıram ki,
Bağışla...
Burda hava pis keçir….
(Aqşin Yenisey)
Şair demiş, ara vermir yağışlar.... Havalar həddindən artıq soyuqdur. Hətta bu gün qar belə yağıb. Amma sən yoxsan deyə heç kim xəbər tutmur. Nə yağan yağışda su basan evlərdən, nə qar yağanda buz bağlayan yollardan. Artıq sənin həmkarlarının da hissləri donub. Hamı şou-biznes havasına oynayır, oynatdırır, oynadır.
Yadındadır, ilk tanışlığımız? 19 yaşında 2-ci kurs tələbəsi olaraq qarşına çıxmışdım. Yadında qalmaz yəqin. Onda sənin də iddian böyük idi, elə mənim də. Mən sənin ekranında görünmək üçün gəlmişdim. O şansı qazanan 3 nəfərdən biri olsam da, sadəcə ikisini ulduz olaraq mavi səmanda parlatdın.
Amma görünür unutmamışdın məni. Bir il sonra kəhkəşanında parlamaq üçün məni o astronomik akademiyana çağırdın. Oradakı planetlərdən dərs aldıq.
2005-ci ildə güc-bəla ilə səmanda xırda bir ulduz qədər yer tutdum.
Bu həm də bilirsən neçə nəfərin arzusu idi? Məktəbi bitirəndə ağ köynəyimə “Amil. ANS . Qırmızı Körpü” yazan bibimoğlundan tutmuş, məni sənin mavi ekranında görüb infarkt keçirən əmimə qədər.
Sən arzularımın reallaşması üşün bilirsən nə qədər kömək etdin mənə?!
Əslində bunu sən yox, mən bilməliyəm, hə. İndi loqonun izi qalmış boş ekran bütün bunları həm başa salır, həm yada salır.
Sən dostlar qazandırdın mənə. Asif, İlqar, Gündüz, Elnur, Kamran, Hikmət və bu yazıda adını görməyib məndən küsəcək neçə-neçə dostlar.
Ustadına kəm baxanın gözlərindən qan damar deyib Dədə Ələsgər. Burada əsl ustaların və ustadların yanında “bişirdin” məni.
Özü də necə bişmişəmsə hələ də qaynayıram. Bilirsən, 3 ildir sənin səmanda yoxam. Necə deyərlər, ulduzum sönüb. Amma hələ də sənin alnıma yapışdırdığın ANS-çi damğasından xilas ola bilmirəm.
Yadıma düşmüşkən deyim sənə. Bir neçə gün əvvəl ustadlar ustadı olan “atanı” - Mirşahini gördüm İstanbulda xəstəxanada. Keçmiş olsun dedim ona. Bilmirəm amma xəstəliyi keçəcəkmi? Çünki, “onun dərdi ANS dərdidir, bunu bilməmiş deyilsən.
Yadında 2006-cı ildə yenə “skoç”lamışdılar ağzını.
Onda Mir Şahinin ANS açılmasa hansı planlarının olduğunu bir sən, bir mən, bir də bu arzunun yazıldığı diktofon kaseti bilir.
Bağışla məni. Burada deyildim deyə ad gününü təbrik edə bilmədim. Amma əvəzini çıxmışam, narahat olma.
Köhnə ANS-çiləri, daha dəqiq desəm evinin ən şıltaq sakinlərini bir yerə yığa bildik. Bir bilsən kimlər var idi orada? Səndən küsən, sənin küsdürdüklərin.
Amma sənin haqqında heç kim pis danışmırdı. Xoş və unudulmaz bir xatirə kimi qalmısan yaddaşımızda. Ona görə də, üzümüz gülür, içimiz ağlayırdı. Haqsızlıqlarını da gülə-gülə xatırlayırdıq.
Hələ, məni evdən qovmağın....?! Yadındadır? Ay səni qoca... Əla zarafat da etmişdin. Mirşahinin dostu təqaüdçü.
Amma mənim onda təqaüd yaşım deyildi axı. 10 illik stajla cəmi 10 yaş böyümüşdüm. Heç 30 yaşım tamam olmamışdı.
Qısası, hərə ilə yollarınızı bir cür ayırmalı oldunuz. Amma mənə ən çox təsir edən Ləmanın ANS-dən gedişi idi. O Ləman ki, Mir Şahindən sonra qələminə, sözünə and içirdik. Bəlkə də yeganə kadr idi ki, iddiası yoxdur, başını aşağı salıb işini görürdü. Son ili də ANS-in arxivini sənədli filmlərlə bəzəmişdi. Gedişi də film kimi oldu... Düzünü de, nə olar? Bəzən haqsız olanda, bəzi fərsiz övladlarını dağ başına qaldıranda ürəyin sızlayırdı heç? Yaxşı, yaxşı, sən demiş, fındıq söhbət etməyim.
Amma neynim ee alınmır. Bir vaxtlar xonçanı bəzəyən çürük fındıqları görəndə göynəyirəm axı.
Nə isə. Deyirəm burada da yekunlaşdırım məktubumu. Noutbukun enerjisi bitir. Bilirsən işığın da qiyməti qalxıb, qənaət eləməliyəm. Hər şey pisə doğrudur. Amma ən pisi sənin yoxluğundur. Bilirəm, cavab yazan deyilsən, amma yenə də soruşuram. Nə vaxt qayıdırsan, ay analoqu olmayan ANS?
