"Həyatımı o qədər doldurmuşdu ki..."

- Nəsibə xanım, uzun müddətdir sənətdəsiniz və peşəkar səhnələrdə tamaşaçılar qarşısına çıxmısınız. İstərdim bizimlə bir daha həyatınızdan ötüb-keçən illəri xatırlayasınız.

- Mən Bakının Bülbülə kəndində anadan olmuşam. Atam yadımda deyil, çünki anam ondan lap erkən ayrılmışdı, mən dünyaya gəlməzdən öncə. Evin tək uşağı idim, məni ana nənəm saxlayıb. Uşaqlıq həyatımın ən xoşbəxt illəri idi. Bizim çox böyük həyətimiz var idi, evimiz həmişə qonaq-qaralı olurdu. Nənəm rəhmətə gedəndə mən universitetin birinci kursunda oxuyurdum.

- Sənətə həvəs ailənizdən qaynaqlanırdı, yoxsa bu, sadəcə, öz istəyiniz idi?

- Mən yeniyetmə vaxtlarımda həm rəssam, həm balerina, həm də vokalist olmaq istəyirdim. Elə peşələr seçirdim ki, kənddə bu peşələr heç kimin ağlına belə gəlməzdi. Sonra fikirləşdim ki, aktrisa olum, bol-bol rollarım olsun. Incəsənət universitetinə daxil oldum, böyük sənətkar Rza Təhmasibin kursunda oxudum. Daha sonra bəzi səbəblərə görə 3 il universitetdən küsüb, digər işlərdə çalışmağa getdim. 3 ildən sonra yenidən universitetə qayıtdım. Amma buna baxmayaraq sənət, səhnə artıq məni öz ağuşuna almışdı. Universiteti bitirəndən sonra kinostudiyada fəaliyyətə başladım. O dövrlərdə artıq bir neçə filmdə rol almışdım. Lakin 1990-cu illərdəki məlum səbəblər üzündən kino sahəsi də ziyan çəkən sahələrdən birinə çevrilmişdi. Elə oldu ki, o illərdə də mən ailə həyatı qurdum və yaradıcılıq ikinci plana keçdi.

- Gənclər Teatrı sizin həyatınızda silinməz iz buraxıb. Bu teatra gəlişiniz necə baş verdi?

- Mən 1989-cu ildə Gənclər Teatrına gəldim. Eşitmişdim ki, Hüseynağa Atakişiyev teatr açıb. 20 il ard-arda bu teatrda Hüseynağa müəllimlə birlikdə çalışdım. Teatrda 100-dən çox tamaşada baş rolu oynamışam. Lakin 2006-cı ildə Hüseynağa Atakişiyevin ölümü ilə bu teatr da bağlandı.

- Hüseynağa Atakişiyev həm də sizin həyat yoldaşınız olub. Sənətkar kimi göz önündə idi, həyat yoldaşı kimi necə bir insan idi?

- Mən Hüseynağa müəllimlə elə bu teatrda olarkən ailə həyatı qurdum. Çox dəqiq və istedadlı insan idi. Əgər o tamaşanın finalını görmürdüsə onda məşqlərə başlamırdı. O, mənim ömür-gün yoldaşımdan əvvəl sənətkar idi. Onu itirəndən sonra hər şey həyatda mənim üçün çətinləşdi. Həyatımı o qədər doldurmuşdu ki, ondan sonra həyatımda bəlalar başladı.

- Səhnədəki həyat sizin üçün daha üstün idi, yoxsa real həyat?

- Səhnədəki həyat qat-qat yaşadığım real həyatdan üstün olub. Elə indi də elədir. Elə gəlir ki, mən əsl həyatımı səhnədə yaşayıram, nəinki həyatda. Səhnə o qədər qəddar və eqoistdir ki, adamı yaşamağa qoymur.

- Hazırda dublyajdan da səsinizi eşidirik. Dublyaj sizin üçün nə deməkdir?

- Dublyaj bütün aktyorlar kimi mənim üçün də qazanc yeridir. Amma buna baxmayaraq dublyaj mənim üçün həm də yaradıcılıqdır. Bəzən filmi o qədər bəyənirəm ki, dublyajı bir kənara atıb, filmə baxıram.

- Xaraktercə necə insansınız?

- Mən çox yumşaq xarakterli insanam. Heç vaxt rəhbər ola bilmərəm. Heç kəsə öz fikrimi və iradəmi təlqin etmirəm.

- Hansısa tamaşada, filmdə özünüzü oynamısınız?

- Xeyr, mən fikirləşirəm ki, insan özünü oynamamalıdır, sadəcə, obrazı özününküləşdirməlidir. Heç bir rolumda özümü oynamamışam. Sadəcə, obraza hazırlaşanda təsirinə elə düşürsən ki, bir müddət onun kimi olursan.

Ölkə.Az