150 hədəfi məhv edən XTQ şəhidimizin xanımı: “Dedi ki, axırıncı çayımı süz, gedirəm”

44 günlük Vətən müharibəsində torpaqlarımızın bütövlüyü uğrunda canını qurban vermiş igidlərimizdən biri də Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrin giziri, Aprel döyüşlərinin iştirakçısı Şəhriyar Quliyevdir.

Ölkə.Az xatırladır ki, Ş.Quliyev 25 may 1990-cı ildə Ağdam da doğulub. O, 2 yaşında olarkən, yəni 1992-ci ildə atasının qucağında Ağdamdan çıxıb və məcburi köçkün həyatı yaşayıb.

1997–2008-ci illərdə Sumqayıt şəhərində M.Füzuli adına 15 nömrəli tam orta məktəbdə təhsil alıb. 

Şəhriyar Quliyev 2008–2009-cu illərdə Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin sıralarında müddətli həqiqi hərbi xidmətdə olub. 2009-cu ildən isə Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrin sıralarında müddətdən artıq həqiqi hərbi xidmət qulluqçusu olub. 2016-cı ilin 2-6 aprelində baş verən “Aprel döyüşləri”ndə savaşıb.

Ş.Quliyev İkinci Qarabağ müharibəsi zamanı Cəbrayılın, Hadrut qəsəbəsinin, Füzulinin və Qubadlının azadlığı uğrunda gedən döyüşlərdə iştirak edib. 150-yə yaxın erməni əsgər və zabitini məhv edib. Məhv edilənlər arasında polkovnik də olub. Şəhriyar Quliyev oktyabrın 19-da Qubadlının azad edilməsi zamanı şəhid olub. O, Sumqayıt şəhərinin Şəhidlər Xiyabanında dəfn olunub.

Dövlət başçısının sərəncamları ilə o, ölümündən sonra "Qarabağ" ordeni, "Vətən uğrunda", "Cəbrayılın azad olunmasına görə", "Füzulinin azad olunmasına görə", "Xocavəndin azad olunmasına görə" medalları ilə təltif edilib.

Ölkə.Az Ş.Quliyevin şəhadətə ucalmasının 3-cü ildönümündə onun həyat yoldaşı Pərvin Quliyeva ilə söhbətləşib:

- Yoldaşınızla tanışlığınızdan danışardınız bir az.

- Şəhriyar anamın əmisi oğlu idi, amma bizim gediş-gəlişimiz yox idi. Onu ilk dəfə toyda görmüşəm. Toyda məni bəyənib və ailəsinə deyib. 2013-cü ildə tanış olduq. Bir müddət danışdıqdan sonra hörmətdən sevgi yarandı. Daha sonra ailə qurduq va 5 ilimizi xoşbəxt yaşadıq. Bu 5 il mənim üçün 50 ilə bərabərdir.

Mənim atam, qardaşım yoxdur. Yoldaşım bu həyatda mənə çox şey öyrətdi. Həm ata, həm qardaş, həm də yoldaş oldu.

- Gizirimiz xasiyyətcə necə biri idi?

- Onun çox yaxşı ürəyi vardı. Ailəcanlı, istiqanlı idi. Xeyriyyəçiliklə məşğul olurdu. Bir dəfə yoldan keçəndə dəmir bir evdə yaşayan ailə görüb. Hər ay maaşından o ailəyə kömək edir, paltar, ərzaq və s. alırdı. Hətta sonradan iş yoldaşlarının da həmin ailəyə kömək etməsi üçün onlardan xahiş etmişdi. 

Mənim doğulduğum gün yeni ilin ilk gününə təsadüf edir. Həmin gün oğlumuzu da götürüb bazarlıq edib tort alıb o ailənin yanına getmişdi, bir az da pul vermişdi ki, onlar da Yeni ili qeyd edə bilsinlər. 

Qurban kəsib özü uşaq evlərinə aparardı. Belə əməlləri çox idi.

- Yoldaşınız “Aprel döyüşləri”nin də iştirakçısı olub. Həmin günləri necə xatırlayırsınız?

- Şəhriyar dediyim kimi, çox ailəcanlı idi. İlk övladımız Camal “Aprel döyüşləri” zamanı dünyaya gəlmişdi. Aprelin 3-də Şəhriyarı da çağırıb apardılar. Aprelin 6-da döyüşlərin qızğın vaxtı mənə zəng elədi və dedi ki, hər şey yaxşı olacaq. Dedi, mən inanıram, sən güclüsən. Düzü, o vaxtı Şəhriyarın gələcəyinə ümidim yox idi.

Elə həmin günlərdə yuxumda gördüm ki, yoldaşım gəldi, övladımızı qucağına aldı. Şükür ki, gerçəkdən də gəlib çıxdı.

Aprelin 10-u xalası oğlunun toyu idi. Özünü ora çatdırdı. Gələndə onun əlləri hələ də əsirdi. Övladını qucağına aldı.

- Müharibə barədə nə deyirdi?

- Deyirdi ki, istəyirəm bu müharibə tamamilə bitsin, gələcək nəsillərə qalmasın. 

- Bəs arzuları?

- Arzuları çox idi. Ən çox övladının məktəbə getdiyini görmək istəyirdi, əfsus ki, bu ona nəsib olmadı. Övladımız haqqında deyirdi ki, istəyirəm onun həyatı da özü kimi yaraşıqlı olsun.

Müharibə vaxtı zəng edəndə də deyirdi ki, evlə danışarkən pis oluram, danışmıram, yenə pis oluram. 

Toyumuzda yoldaşım məndən soruşdu ki, “məni sevirsən?”. “Hə” cavabını verəndə, deyirdi ki, biz daim xoşbəxt olacağıq. İki oğlu olmasını istəyirdi. Bir də həmişə deyirdi ki, inşallah, birlikdə xarici ölkələri, hər yeri gəzərik. Hərbçi olduğu üçün onlara icazə vermirdilər. İndi düşünürəm ki, gərək yoldaşımın arzusunu övladlarımızla da olsa, yerinə yetirim.

Şəhriyar təkcə bizə qarşı yox, hamıya qarı istiqanlı idi. Dostuna da, qohumuna da elə idi. Birinin nəyəsə ehtiyacı olanda öz işini kənara qoyub birinci onu həll etməyə çalışırdı. 

Hər zaman mənə də, övladlarına da qayğı ilə yanaşırdı, soyuq insan deyildi. Gecə saat 3-də gələndə də uşaq xəstədirsə, onu götürüb xəstəxanaya aparırdı. Yəni nə qədər yorğun olsa da, ailəsi üçün hər şeyi edirdi.

- Yəqin ki, o da bir çox hərbçimiz kimi müharibəyə getdiyini deməmişdi...

- Müharibəyə getdiyini bilməmişəm. Deməyib. Həmişə evdən təlim adı ilə çıxıb. 27 sentyabr nişan günümüz idi, amma bir gün əvvəl 26 sentyabrda qeyd etdik. Bizi restorana apardı, gəzdirdi. 26-sı axşam evə gələndə dedi ki, axırıncı çayımı ver, içib gedim. Dedim ki, o nə sözdür danışırsan. Uşaqlar da həmin gün onun arxasınca nə qədər ağladılar. Sonra isə müharibənin başladığını eşitdik. 

- Müharibə başlayandan sonra danışmaq imkanınız olmuşdumu?

- Axırıncı dəfə oktyabrın 19-u səhər danışmışdıq. Mənə dedi ki, özünüzdən muğayət olun. Döyüş yoldaşına da demişdi ki, istəyirəm müharibə bitməsin, gələcək nəsillərə, uşaqlarımıza qalmasın. Sonuncu danışığımızda uşaqlar hələ elə də yaxşı danışmırdı. Böyük oğlum dedi ki, Qarabağ Azərbaycandır, ata, sən mənim ürəyimsən. Gördüm ki, necə də pis oldu. Danışdığımız yerdə dedi ki, çağırırlar, getməliyəm. Elə həmin gün də şəhid olubmuş, amma 3 gün sonra dəfn olundu. 

- Övladlarının hansı peşəni seçməsini istəyirdi?
- Deyirdi, mən istəyirəm ki, onlar çox yaxşı, layiqli övlad olsunlar, yaxşı yerlərə gəlsinlər. İstəyirdi ki, övladlarının dil bilgiləri olsun. Həmişə arzulayırdı ki, savadlı olsunlar. Çünki Şəhriyar universitetə qəbul olsa da, pulsuzluğa görə oxuya bilməmişdi. Buna baxmayaraq yoldaşım çox savadlı idi. Rus dilini, coğrafiyanı çox gözəl bilirdi. Deyirdi, istəyirəm ki, oğlumun biri bizneslə məşğul olsun, digəri həkim olsun. Uşaqlarla bağlı arzuları çox idi. Amma həmişə də deyirdi ki, nə olursa olsun, insan olsunlar. 

Şəhriyar bizi hər məzuniyyətində gəzməyə aparıdı. Deyirdi ki, hələ siz nə görmüsünüz ki?! Şuşanı, Ağdamı, Füzulini görəcəksiniz, oralar bir başqadır. Ən çox da Şuşanı görmək istəyirdi. Amma 19 oktyabrda Qubadlı uğrunda gedən döyüşlərdə şəhid oldu.

- Nə vaxtsa şəhidlikdən söhbət salmışdımı?

- Şəhidlik barədə heç nə deməmişdi. Sadəcə, deyirdi ki, nə vaxtsa müharibə olsa, biz qalib gələcəyik. “Biz özümüzə güvənirik, müharibə olsa, axıra qədər gedəcəyik” deyirdi.  Amma müharibənin nə vaxt başlayacağı haqqında bilmirdim. 

Biz evlənməzdən əvvəl mən oxuyurdum. Şəhriyar mənə demişdi ki, istəyirəm, sən heç vaxt təhsilini yarımçıq qoymayasan, oxumağa davam edəsən. Onun ən böyük istəklərindən biri də magistratuya qəbul olmağım idi. Bu arzusunu 2021-ci ildə reallaşdırdım. Hazırda İqtisad Universitetində magistratura təhsili alıram.

Həmişə danışırdı ki, hərbçi ilə evləndiyini bilirsən, hər şey ola bilər, ona görə də hər zaman sən güclü qadın kimi durmalısan. “Bir gün nəsə olsa, mən bilirəm ki, sən güclü kişinin güclü xanımısan, hər şey yaxşı olacaq” sözləri yadımdan çıxmır. “İnşallah, müharibəsiz dövlətdə yaşayacağıq, qalib gələcəyik” deyirdi.

- Son olaraq nə demək istərdiniz?

- Şəhid yoldaşı olmaq mənim üçün çətin və ağrılı olduğu qədər həm də qürurvericidir. Həmişə şəhid xanımlarına deyirəm ki, biz çox möhkəmik, güclüyük. 

Şəhidlərimiz heç vaxt unudulmasın. Şəhidlər ölməz, Vətən bölünməz. Şəhidlər vurulanda yox, unudulanda ölür. Vətənimiz, prezidentimiz sağ olsun, xalqımız sağ olsun. Bir “dəmir yumruq” altında birləşmişik. Təki bundan sonra müharibə olmasın. Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət eləsin! Tək istəyim budur ki, hər zaman şəhidlərimizi yaşadaq. Onlar ən uca zirvədədir. Övladlarıma da həmişə deyirəm ki, atanız qəhrəmandır. Deyirəm ki, sizin atanız ölməyib, sağdır. Hər zaman duruşunuzla, savadınızla, tərbiyənizlə qürur duyun ki, siz şəhid övladısınız.

Billurə Yunus