Şükür etməyin sehri - Sınanmış metod
Həmişə məni düşündürüb: nəyə görə yaradan bəndələrini bu qədər israrla şükür etməyə çağırır? Məgər Allah yaratdığının minnətdarlığına ehtiyacı var? Məgər Yaradan bizi məcburiyyət qarşısında qoymaqdan zövq alır? Haşa. Zaman göstərir ki, şükür insanın özünə faydalı imiş.
Zaman göstərir ki, vəziyyətə münasibət daxili aləmini səhmana salırmış. Bu gün yeni-yeni meditasiya mərkəzlərinin ortaya çıxmasının bəlkə də ən əsas səbəblərindən biri də budur. İnsanların yaradana qarşı qılınc çəkib müharibə elan etməsi. Yox, yox, bu, hərfi mənada deyil, əlbəttə. Kimin yaxasından yapışacaqsan? Axı Allah haradadır ki, üzünü ona tərəf tutub qəzəbini soyudacaq sözlər deyəsən? Elə deyilmiş, vallah, deyilmiş.
Mövzu çoxşaxəlidir, amma mən bir bəndindən danışmaq istəyirəm, çünki elə məsələdir ki, növbəti suallara yol açır. Zaman isə onların cavabını tapmaq istəyənlərə, arzulayanlara mütləq izahını verir. Necə ki mən əminliyə vardım. Necə?
Adətən, insanları depressiv edən səbəblər arasında dostlarının vəfasızlığı durur. Könül verib sirrini bölüşdüyü adamların naxələf olması, əslində, qarşı tərəfə necə böyük bir kozur verdiyini bilməsi və dost bildiklərinin sənə qarşı baxışlarının dəyişməsi insanı qaranlıq quyunun dibinə yuvarladır. Hələ-hələ “qələbə çalmış” münasibətini demirəm... Hər imkanda hırtıldaması ilə qarşı tərəfin sinirlərini pozması... Kişi və ya qadın fərq etməz. Mövzu bəşəridir.
Necə deyərlər, dibə vurursan. Dibə düşmək isə daha irəli atılmaq üçün gözəl fürsətdir. Suyun içində dizlərini yığıb havaya atıldığın kimi... O dizlərini yığıb atılmağa güc verən nəsnə isə şükürdür.
İnsan hər gün beynində ona qarşı edilən hərəkətləri çək-çevir etdikcə qəlbi qaralmağa başlayır, məzlumiyyəti kinə, sağalmaz qəzəbə, yaraya, xoraya, bədxassəli xərçəngə çevrilir, nəhayətində, məhvə səbəb olur.
Bir dəfə təşəkkür haqqında yazmışdım, bu da bir növ ona oxşar mənzərədir, bu da vəziyyətə, kainata, yaradanın yaratdığı situasiyaya təşəkkürdür, yəni şükürdür. Şükür xaliqə olduqda daha effektiv olurmuş, təşəkkür isə keçici, belə desək, mövsümidir. Şükür ona görə effektivdir ki, səni yaradanla, kainatla əlaqələndirir, enerjini oradan geri alırsan. Axı düşdüyün vəziyyətə şükür etməklə “nə yaxşı ki, bunu da gördüm, bildim, xəbərdar oldum” deyirsən. Dünənki düşüncələrinin səni nə qədər dibə vuracağını bilmirdin. Bunu bilməklə daha da böyüyürsən. Təcrübə göstərir ki, şükürlə baryeri aşa bilirsən, beyin əvvəlkindən daha da güclü işləməyə başlayır.
Bilirsiniz necə? İnsanlar olur ki, səsini belə eşitmək istəmirsiniz, hətta vəziyyət o həddə çatır ki, xoş davranışı da qıcıqlandıra bilir. Arxasında nəyinsə yatdığını düşünürsünüz. Yanılsanız belə.
Şükür insanı dirçəldir, şükür insana baş verənləri geridə qoymağa səbəb olur, şükürdə şükür sahibinin sehri var, o özü məsələni ələ alır, mistik səslənsə də, bir inanclı üçün keçərli yanaşmadır. Çünki sınanıb, sınamışam, sınayıblar...
Əlbəttə ki, hadisələrin hamısı unudulmamaq şərti ilə, kin yox, qətiyyən, sadəcə, təcrübə və tədbirli olmaq üçün. Çünki kin, qəzəb ədalətsiz davranışlara gətirib çıxarır.
Samir Mirzə
