Nazpəri Dostəliyeva: “Toydan gələndən sonra məni döyürdü...”

Xalq artisti Nazpəri Dostəliyevanın Aile.lent.az-a müsahibəsini təqdim edirik.

 

 

- Oğlanlarımın ikisi də ailəlidir. Üç nəvəm var, ikisi oğlandır, biri qız. Amma inanın ki, mən analıq hissi ilə nənəlik hissi arasında elə bir fərq görmürəm. Hamısı mənə “mama” deyir. İçimdə hiss edirəm ki, bunlar nəvələrim, bunlar gəlinlərim, bunlar oğlanlarımdır. Amma hamısı “mama” deyir deyə, mən də hamısına ananın övladlarına davrandığı kimi davranıram. Hərdən deyirəm, ay bala, gəlin də mənə “mama” deyir, oğul da, nəvələr də. Onlar da cavab verir ki, mənə “mama”dan başqa cür müraciət edə bilmirlər. Artıq belə alışıblar, bu cür öyrəniblər. Amma əlbəttə ki, nəvələrim mənə “nənə” də desə, çox sevinərəm. Allahın mənə verdiyi töhfədir bu ad və bir nənə kimi də qəbul edərəm. Nəvələrim mənim keçmişdə çəkdiyim əzabların töhfəsidir, Allah mənə bəxş edib. Ona görə çox xoşbəxtəm.

 

 

- Əkbərin övladının adını mən qoymuşam. Uşaq 3 ildən sonra dünyaya gəldi. Üç il “Allah Kərimdir” dedim və sonda Allahım mənə Kərimi bəxş etdi. O, mənim canım, gözümün işığı, əzizimdir. Bir də Əli oğlumun balası Tamerlanın adını mən vermişəm.

 

 

- Yox. Heç istəmərəm də qız nəvəmə Nazpəri adını qoysunlar. Mənə hər zaman “Nazpəri xanım” deyə müraciət edilib. İndi o uşağa “Nazlı”, “Nastı”, nə bilim başqa cür müraciət edə bilərlər. Bir də görürsən uşaqları əzizləmək üçün adını uyğun cürbəcür çağırırlar, hərdən də nə gəldi deyirlər, guya ki, adı şirinləşdirirlər. Mən bunu götürə bilmərəm. Bu, mənə pis təsir edər. İstəmərəm adımı cılızlaşdırsınlar. 

 

 

- Övladlarımla birlikdə yaşamıram. Hər ikisinin ev-eşiyi ayrıdır. Onlar mənim yanımda yoxdurlarsa, mən daha nə qayınanayam?! Əkbərin həyat yoldaşı – ikinci gəlinim Ürkən hərdən bizə gəlir. Çox yaxşı anadır. Əvvəl işləyirdi, hazırda isə analıq məzuniyyətindədir. Onun analığına baxıram və heyran oluram. Biz belə ana olmamışıq. Övladına qarşı çox diqqətlidir. Uşağın bir ayı tamam olanda onu bir təmtəraqla qeyd edib ki. Xüsusi dizayn, yar-yaraşıqla. İkinci, üçüncü ayı da o cür. Uşağa xüsusi nəvaziş göstərir. Uşaq anadan olandan indiyədək əsl ana uşağını necə böyüdər, necə qayğı göstərər, necə baxar, o da o cür böyüdür. Ona “afərin” deyirəm! Ümumilikdə isə, hər iki gəlinimlə münasibətim gözəldir.

 

 

- Tək yaşayıram kimi görünür, amma heç vaxt tək olmuram, nə də tək qalmıram. O gün olmur ki, bacım mənim evimə gəlməsin. Qardaşım, qardaşımın ailəsi, balaları bir də görürsən həftələrlə mənim evimdə qalırlar. Hamısı bütün günü mənim evimdədirlər, gecələr də mənimlə qalırlar. Otururuq, musiqiyə qulaq asırıq, internetə giririk, seriala, kinoya baxırıq, yeyirik-içirik, əylənirik, deyib-gülürük. Heç vaxt özümü tək görmürəm. Heç vaxt da özümü tənha hiss etmirəm.

 

 

- Hər ikisi özü sevib-seçib evlənib. Əvvəldən də övladlarımın qarşısında heç bir şərt qoymamışdım, hətta necə gəlin arzuladığımı da deməmişdim. Özləri seçdi, mən də razılaşdım. Təkcə bir söz dedim: aldığınız pis olsa, demək, bu, sizin pisliyinizdir, yaxşı olsa, sizin yaxşılığınızdır. Çünki bu həyatı siz yaşayacaqsınız, mən yaşamayacam. Hansı yaxşıdırsa, canım-ciyərimdir, hansı pis olacaqsa, özü üçün pis olacaq, mənim üçün yox. Allaha şükür ki, hələ belə bir problemim yoxdur. Bir ana və böyük kimi hər zaman onlara tövsiyəm olacaq. Bir də görürsən bəzi analar deyir ki, “oğul böyütmüşəm ki, sonra mənə baxsın”. Əgər mən oğul böyütmüşəmsə, ona ali təhsil vermişəmsə, işləyirsə, gözəl ailəsi varsa və böyüyürsə, o, məni necə saxlaya bilər? O, əgər maddi-mənəvi cəhətdən öz ailəsini idarə edə bilirsə, mənə “oğlumu, qızımı saxla” demirsə, əgər övladlarım məndən kömək istəmirsə, bu, mənim fəxrimdir. Şükürlər olsun ki, Əkbər yoldaşı ilə bərabər işləyir, qazanırlar, ürəklərindən nə keçir onu edə bilirlər. Belə də olmalıdır. Ana nə qız, nə oğlan övladından tələb etməməlidir ki, böyütmüşəm, indi də sən məni saxla. Ancaq əlbəttə ki, övladın bir gül dəstəsi ilə anasını doğum günündə təbrik etməsi hər bir ananı sevindirər.

 

 

- Bunu mən deyə bilmərəm. Hər halda bunu həyat göstərib. Hər zaman deyirdim ki, qarşıma elə özüm kimi gəlin çıxsa, xoşbəxt olaram. Bu gün xoşbəxtəm, çünki qarşıma özüm kimi - Əkbər balamın həyat yoldaşı çıxıb. Bu, məni çox sevindirir. Ürkən mənə “mama” deyəndə özüm yadıma düşürəm. Rayonda olurduq, mən də elə qayınanama “mama” deyirdim. Halbuki qayınlarımın həyat yoldaşları – eltilərim “ana” deyə müraciət edirdilər.

 

 

- Onlar hazırda Moskvada yaşayırlar. Bunlar yanımdadır deyə çox danışıram. Onun bir qızı, bir oğlu var.

 

 

- İdmana makiyajsız gedirəm. Hamı mənə deyir ki, elə bu cür görünüm, makiyaj etməyim. Mənə çox deyirlər ki, təbii halım daha gözəldir. Amma makiyaj olmalıdır. Çünki efir estetikası var. Mən insanlar qarşısına çıxanda makiyaj etməliyəm ki, yəni  görüşünüzə məxsusi hazırlaşmışam.

 

 

- Əlbəttə ki, məhəbbət etiraf edənlər çox olub. Hətta bunu mənə birbaşa deməyi risk etməyib, kimlərinsə vasitəsilə söz göndərənlər də olub. Hətta dəfələrlə rəsmi olaraq ailə qurmaq təklifi almışam. Düzdür, heç birindən bezməmişəm, amma nə evlilik təkliflərini, nə də məhəbbət etiraflarını qəbul etmişəm. Çünki mənim balalarım, nəvələrim var. Ailə qurmağı heç övladlarım kiçik yaşda olanda qəbul etmədim. Hətta onlar böyük yaşda olanda da evlilik təklifi aldım, yenə qəbul etmədim. Bu gün mənə xalqımın istəyi, sizlərin sevgisi, doğmalarımın qayğısı, bacı-qardaşlarım, onların övladlarının mənə gözəl münasibəti, hörməti bəs edir. Bu yaxınlarda qardaşım dünyadan köçdü. Onun iki qızı nişanlı idi, mən ərə verdim. Qızların biri toyundan mənimlə olan şəkli sosial şəbəkədə paylaşmışdı və yazmışdı ki, “bizim başımızın tacı bibimiz. Allah səni bizim başımızın üstündək əskik etməsin!” Bu sözlər məni o qədər xoşbəxt etdi ki! Görün, bu sözdə nə boyda hikmət, sevgi var. O uşaqlar məndən böyüklük görüblər, məni arxa-dayaq bilirlər. Məgər bunlar azdır? Mən onlar üçün yaşayıram, onlar da mənim üçün. Bu, mənə kifayətdir. Heç vaxt ikinci dəfə ailə qurmaq fikrim olmayıb. Amma təklif edənlər sözsüz ki, çox olub.

 

 

- İlk məhəbbət etirafını eşidəndə uşaq idim. Bu barədə hətta dəftərimə də yazmışdım. Heç onda sevginin nə olduğunu başa düşmürdüm. Amma hiss edirdim. Çünki insanda bu hiss olur. Bir onu bilirəm ki, mənim sevgim ömür boyu musiqiyə olub. İnanırsınız? Rəhmətlik atam çox vaxt Əliağa Vahidin qəzəlinə segah oxuyardı. Üç yaşında olanda atam segah oxuyanda əlimi onun dizinin üstünə qoyub qulaq asırdım. Qəzəllərin birində belə bir cümlə var idi: “hər qara zülfün əsiri olmamışam”. Bu cümlə uşaqlıqdan bu günədək mənim yadımdadır. Bu cümlə ilə oxumağa başlayırdı, mən də atama sehrli adam kimi baxırdım. Danışa da bilmirdim, amma atamın oxuduqlarını təkrar etməyə çalışırdım. “Hər qara” deyə bilmirdim “əl qala” deyirdim, adımı “əl qala” qoymuşdular. Elə deyildiyi kimi, “hər qara zülfün” əsiri olmadım.

 

 

- Sevgi ilə ailə qurmadım. Amma övladlarımın dünyaya gəlməsi məni xoşbəxt etdi. Ailə qurduğum insana hörmətim olub. Allah rəhmət eləsin, haqq dünyasındadır. Ölənədək övladlarını ondan ayırmadım. Ürəyi nə vaxt istəyib, övladlarını görüb. Bir müddət xəstəxanada yatdı, sonra evində, hər zaman Əli və Əkbər onun yanına gediblər, ataları ilə çox yaxşı ünsiyyətdə olublar. Atalarının nəyə ehtiyacı olubsa, yerinə yetiriblər, maddi və mənəvi dəstək göstəriblər. Mən özüm də övladlarımın atasına qarşı heç vaxt hörmətsizlik etməmişəm. Bunun özü də bir istəkdir. Amma həyat yoldaşımla aramızda yalnız hörmət olub, “Leyli və Məcnun” sevgisi ilə ərə getməmişəm.

 

 

- Əlbəttə, olub. Robot deyiləm axı. Amma onlar mənim ürəyimin dərinliyində və gizli yerdədir. Yəni həyatda elə bir insan ola bilməz ki, Nazpəri də onu sevsin?! Əlbəttə, ola bilər. Heç zaman mənə olan sevgilərə, etiraflara etinasız, laqeyd yanaşmamışam. Öz təşəkkürümü, minnətdarlığımı və onların sevgilərinə laqeyd yanaşmadığımı bildirmişəm. Hər zaman hər birinə hörmət və ehtiramımı ifadə etmişəm. Lakin həm də bildirmişəm ki, ən böyük sevgim musiqidir.

 

 

- Mən 12 yaşında artıq toylara gedirdim. Böyük qardaşım da buna icazə vermirdi. Hər dəfə toydan gələndən sonra məni döyürdü. Elə bir sözü varıydı, deyirdi “artist olacaqsan? Buna heç vaxt imkan verməyəcəm!” Böyük qardaşımın xasiyyəti ağır idi. Qətiyyən mənim oxumağımı istəmirdi. Atam da onun əlindən canımı qurtarmaq üçün məni tez ərə verdi. Dedi “qoy, həyat yoldaşı olsun, toya getsə də, özü bilər, getməsə də”. Atam artıq qardaşımın əlindən o hüquqları almağa çalışdı ki, artıq əzab çəkməyim. Ailəli olanda da toylara getdim, daim el içində oldum, ən gözəl və böyük toy məclislərinin aparıcısı da oldum, çox məşhur da oldum. Bütün istəklərimə çatdım. Amma həyat yoldaşım efirə çıxmağıma icazə vermədi.

 

 

- Biz ayrılandan sonra mən efirə çıxdım və çıxdığım gündən populyarlıq qazandım. Əslində səbəb kimi bunu da göstərmək olmaz. Sadəcə hər şeyin bir vaxtı var. Mənim də efirə çıxmaq vaxtım artıq yetişmişdi. Əslində, “ailəmi sənətə qurban verdim” deməzdim. Heç nəyi heç nəyə qurban verməmişəm və vermərəm də. Ailəmin öz yeri var, sənətimin öz yeri. Ailəm canımdır, həyatımdır. İkincisi, atamın-anamın mənə əmanət etdiyi bacı-qardaşlarım və onların övladlarıdır. Sənətim onlardan da önəmli ola bilməz. Sənətin yeri başqadır, ailənin yeri başqa.

 

 

- Bu, bütün qadınlara aid deyil. Savadı, təhsili, öz ayaqları üzərində durmağı bacaran qadınlar heç də belə düşünmür. Əvvəlcə bu cür qadınlar normal ailə qururlar və o ailə sağlam olur. Ağıllı, bacarıqlı qadınlar və kişilər elə bir adamla ailə qurur ki, sabah boşanmasın, ailəsini həyatının sonunadək davam etdirsin. İkinci tərəfdən, əgər hətta bu cür qadınların ailəsi dağılsa belə, artıq o qadın heç bir haqsızlığı qəbul etmir, çünki özünə əmindir, öz ayaqları üzərində durmağı bacarır. Öz ayaqları üzərində duran qadın özünü və övladını saxlayacaq, dedi-qoduları da adi qəbul edib öz həyatını qura biləcək.

 

 

- Heç nədən qorxmadım. Çünki inanırdım ki, ilk növbədə mənim sənətim var. Mənim var-dövlətim boğazımdadır. Bilirdim ki, övladlarımı böyüdə biləcəm. Məni ailə, ata-anam hər tərəfdən sıxırdı, ali təhsil ocağının adını çəkməyə icazə vermirdilər, yaxın belə buraxmırdılar. Amma mən boşanan kimi Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinə daxil oldum, sonra magistraturanı bitirdim, sənətimə aid olan bütün ali təhsilləri aldım. Hər bir imtahanı da əla qiymətlə bitirdim. Nə sənətimdə, nə də şəxsi həyatımda heç nədən qorxmadım. Qorxmadım ki, vay, bu iki övladı necə saxlayacam? Mən o evdən çıxanda evimi də həyat yoldaşıma verib çıxdım, öz ruzim, qazancımla aldığım maşını da orda qoyub çıxdım. Hətta atamın-anamın mənə verdiyi cer-cehizi o evdə qoydum. Yalnız iki övladımı götürdüm, ayaqqabılarımı geyinib çıxdım. Amma bu gün hər şeyim var. Heç nəyə də ehtiyacım yoxdur. Hər şeyə ağlım və sənətimlə nail olmuşam.