\"İki xanım yaxınlaşdı, güllərə baxdılar, onlar gedəndən sonra güllərdən ikisi yox idi\"

Bəsit görünüşlü lakin özündə inanılmaz hekayə gizləyən həyatlar. Bu günki müsahibimiz məhz belə insanlardandır.

Bir çoxları artıq onu tanıyır. Lakin biz onu biraz daha yaxından tanımağa, problemlərini, şikayətlərini və öz dili ilə desək qaranlıq dünyasını işıqlandırmağa çalışdıq. Əvvəla, öz dilindən kim olması və hekayəsi haqda qısa məlumatı təqdim edirik:

- Adım Abbasov Eçindir. 1982-ci ildə Lerik rayonu Ərdəbilə kəndində dünyaya gəlmişəm. Atam müəllim olub, lakin dünyasını tez dəyişib. Anam hal-hazırda evdar xanımdır.

- Elçin yəqin ki, bu haqda dəfələrlə danışmaq sənə xoş deyil, lakin oxucuları ən çox maraqlandıran sual: Gözlərin necə tutuldu? Və görməmənə rəğmən bunları necə toxuyursan?

- 6 yaşım olanda gözlərimdə zəiflik və təzyiq var idi. Həkim valideyinlərimə məsləhət gördü ki, məni Ukraynaya aparıb orada əməliyyat etdirsinlər. Ama buna imkanımız yox idi. Burada keçirdiyim əməliyyat isə uğursuz alındı. Daha sonra bədbəxt hadisə baş verdi. Evdə oynayanda yıxıldım və stolun tini gözümə batdı. Bundan sonra gözlərim tamamilə tutuldu. İndinin özündə isə gün işığı belə mənə qaranlıqdır. Ama bu qaranlıq həyata, bu qaranlıq dünyaya rəng qatmaq üçün, həm də kimlərəsə möhtac olmamaq üçün bu əziyyəti qəbul etmişəm. Çörək pulumu, kirayə pulumu bununla ödəyirəm.

- Görmə ilə bağlı problemi olmayan insanların belə çətinliklə toxuduğu, bu qədər dəqiqliklə bacarmadığı şeyləri sən görmədən edirsən. Bunu necə öyrəndin?

- Evdə həmişə bacılarım toxuyurdu. Düşünürdüm ki, gələcəkdə hansı işi seçməliyəm ki, heçkəsə möhtac olmayım, öz şəxsi pulumu qazanım. Onda 11 yaşım var idi və bu fikirlər məni çox sıxırdı. Düşünürdüm axı nə edə bilərəm ki, gələcəkdə çörək pulum olsun. Fikirləşdim ki, bəlkə öyrənim gələcəkdə toxuduqlarımdan sata da bildim. 11 yaşımda olan bu düşüncə də doğru oldu.

İşin çətin olub-olmaması ilə maraqlanıram. Deyir ki, rəngləri soruşub alır. Elə bizim yanımızda çox oturduğundan boynundakı və qollarındakı ağrılardan şikayətlənirdi.

Maddi sıxıntılarının olub-olmamasını soruşanda isə "Allaha şükür alıcılarım olanda pis olmur"- deyir.

Çətinlikdə olan insana yardım etmək istəyimizi bəzən doğru ifadə edə bilmirik. Misal üçün, Elçinin vəziyyətində bu yaxşılıq kimi görünən hadisə onun üçün əsil kabusdur. Elçin hətta bu haqda danışarkən qəzəbini belə gizlədə bilmir. Ona təmənnasız pul yardımı edənlərin onu dilənçilərlə eyniləşdirdiklərini düşünür:

- Elə adam olur ki, düşünmür ki, bu insan əziyyət çəkir. Mən dilənçi deyiləm. Allah məndən belə şeyi uzaq etsin, əgər arsız insan olsaydım vəziyyətimdən istifadə edib, o dilənçilərdən biri olardım. Bu mənim ən yaralı yerimdir - yoldan keçən gəlir pul salır cibimə. Deyirəm ki, qardaş lazım deyil, sən mənim zəhmətimi yerə vurursan. Deyir, yoxe kömək edirəm. Deyirəm, qardaş, əgər bu köməyi sevən insan olsaydım gedib dilənərdim. Bu qədər əziyyəti görmürsən sən?

- Qəbul etmirsiniz?

- Yox o insana hörmət etmirəm. O, fakt görür ki, mən görməyən gözümlə bunları toxumuşam. Onunsa etdiyi ağ köynəyə qara palçıq atmaqdır. Yenə deyirəm, mən əgər bunu sevsəydim, gedib dilənərdim. Bəzən olur qatarda cibimə pul salırlar. Bu mənə çox pis təsir edir. Qaytarıb verirəm. Deyirəm, qardaş, əlilnən dilənçini səhv salma. Əgər almaq istəyirsənsə al, istəmirsənsə, canın sağ olsun. Amma bir dəfə bir qardaş 5 manata gül aldı. Gedəndə də gülü eləcə qoyub getmişdi. Bu mənə toxunmadı. O, başa düşüb ki, mən onu qəbul etmirəm kimdənsə. Ürəyindən gəlib və o üsulla edib. Daha özünü kiməsə göstərmirdi. Ətrafda da heç kəs yox idi. Yəni reklamçı adam deyildi.

Nə qədər təəccüblü olsa da Elçin oğurluqla da rastlaşır:

- Misal üçün dünən iki xanım yaxınlaşmışdı, güllərə baxdılar. Onlardan öncə bir nəfər gül alandan sonra saydım 31 dənə qalmışdı. Onlar gedəndən sonra 29. İkisini çıxartmışdılar. Papaqlardan da götürən olur. İnsandır, nə deyə bilərəm. Misal üçün, siz yaxınlaşıb maraqlandınız, mən deyə bilmərəm axı xanım, əl vurmayın, özüm gözdən düşərəm. Mənə yaxşı insan da rast gələ bilər, pis insan da.

Öz-özünü təmin etməsi onda ruh yüksəkliyi yaratdığını deyən müsahibim yalnız yaxınlarından kömək gözləyəcəyi təqdirdə özünü əlil hesab edəcəyini deyir:

- Əgər ki, doğma qardaşım, ailəm, yaxınlarım mənə görə narahat olub, mənə kömək əli uzatsalar, mən məhz onda özümü bədbəxt, şikəst və ən ağır dərəcəli əlil kimi hiss edərəm. Mənim gündəlik kirayə pulum, geyimim, yeməyim mənim öz zəhmətim hesabına başa gəlir. Hətta rayona da pul göndərmişəm. Xeyir işim olmalıdır, o iş üçün. Üstümdə saxlamıram əlimə düşəni göndərirəm rayona.

- Gözlərini müalicə etdirmək, az da olsa görməni bərpa etmək mümkündür?

- Axırıncı dəfə 2007-ci ildə Zərifə Əliyeva adına göz klinikasında dedilər ki, hara getsən də sənə bu sözü deyəcəklər: "Gözlərinin görmə siniri sıradan çıxıb". Düzü, mən də nə vaxtsa sağalar ümidi ilə yaşamaq istəmirəm. Çünki bu ümidin boşa çıxması da bir travma, bir zərbədir.

- Başqa ölkələrdə müalicəsi ilə maraqlanmağı düşünmüsən?

- Düşünürəm. Birinin qarnına yumruqla vururlar, deyir, ay belim. Deyirlər ki, sənin ki qarnına vurduq, belinə yox. Deyir, qarnım olsa idi, belim ağrımazdı. O imkan olsa idi, bu suallara da ehtiyac olmaz idi. Gedib sağalardım. İmkan olsa getmək istəyərdim təbii. Gözlərim açılsa, qarşımdakı sağ qolumu dirsəkdən kəsən bir düşmənim olsa, sol qolumla onu qucaqlayıb bağrıma basaram. Bəzən düşünürəm ki, elə insanlıqdan uzaq, haqsızlığa göz yumanlar var ki, bəlkə də bu haqsızlıqları gözlərimlə də görsəm dözə bilmərəm.

Təkcə rəngləri xatırlayan E.Abbasov deyir ki, gözdən əlillərin əlifbasını bilir. Kiril, latın hərflərini plastilinlə yaza, hətta telefondan da rahat istifadə etməyi bacarır.

- Nəqliyyatda çətinlik çəkirsən?

- Kömək edirlər. Vasitəçi olur.

- Kirayədə tək yaşayırsan?

- Bəli tək qalıram.

- Qohumlarından necə, razısan?

- Bəzən elə olur ki, ana belə doğma balasından narazı qalır. Bəzən olur ki, bala anasından narazı qalır. Məsələ bu deyil. Elə narazı qaldığım bir qohumum yoxdur. Əsas odur ki, insan kimdənsə razı qalmaq üçün birinci gərək özünü düzəltsin.

- Necə oldu, Bakıda yaşamaq qərarına gəldin?

- Bakıya həmişə qonaq kimi gəlirdim. Qəlbən bir xanıma bağlanmışdım. Mənim 21 yaşım var idi, onun 17. Bildim ki, valideyinləri yaşına görə razılaşmaz. Həm də deyirlər axı, filankəs sağlam uşağını verdi əlil adama.. İllərlə qəlbimdə saxladım. Elçilərimi göndərəndə isə qardaşı yox dedi. Xanım ama demişdi ki, mən Elçinin üstünə heç bir ad qoymuram. Əlil belə olsa, o çox sağlam adamdan daha üstündür. Amma qardaşından keçə bilməzdi. Mənim də sınıq qəlbim daha da sındı. Məcnun kimi, Kərəm kimi baş tutub gəldim Bakıya (gülür).

- Qaçırtmağı düşünməmisən?

- Necə gedərdim ki, qardaşının xəbəri olmasın. Onlar da evdə maşallah 10-15 uşaqdırlar (gülür). Sözün düzü ondan qardaşını ayaqlayıb, gəlib məni tutmasını istəmək Məcnuni məhəbbət olmazdı. Onu buna vadar etmək düz olmazdı. Həm də əgər qardaşı razılıq vermirsə, mən bir insan kimi onu özümə sığışdıra bilmərəm axı. Əgər o məni saymırsa, bəyənmirsə, mən onunla qohum olmaq da istəmərəm. Amma qız yox desəydi birdəfəlik qəlbimdən silərdim. O, yox deməmişdi axı...

- 3 ildir Bakıda işləyirsən. Bu vaxt ərzində başına gələn hadisələrdən yadında qalanları bizimlə bölüşə bilərsən?

- Bir dəfə bir içkili dayı mənə yaxınlaşıb güllərdən birini ona verməmi istədi. Yalnız pulu ilə verəcəyimi deyəndə dedi ki, mən seyidəm. İndi gör, mən burdan gedəndən sonra Allah neyniyir. Dedim, dayı, sən necə seyidsən ki pivənin iyi 5 metrdən adamı vurur.

- Başqa iş təklifi olsa qəbul edərsən?

- Mənə görə iş inanmıram ola. Bundan çətin olmasa, bəlkə də hə. Düzdür, indi elə yorulmuşam ki... Düzü bu iş məni tanıtdırıbsa hər yerə, mən bu işə xəyanət edə bilmərəm, çörəyimi verib. Bu işlə bağlı Şotlandiyada olan, Ukraynada olan bacı-qardaşlarımız "Facebook", "Youtube" - da məni izləyiblər. Yəni, bununla məni tanıyıblarsa, mən də bu işə xəyanət edə bilmərəm. Ata bilmərəm. Bəzən yorğunluq güc gəlsə də.

Elçinin təslim olmamağı, problemlərə müdrikcə yanaşması və çətinliklərinə baxmayaraq nikbin, təvəzökar qalması insanı valeh etməyə bilmir. Onun bitib tükənməyən həyat eşqindən ilhamlanaraq bütün bunların sirrini soruşdum:

- Nədir sənə bu qədər güc verən?

Yenə təvəzökarlığından əl çəkməyərək:

- Elə adam var işgüzardır, eləsi də var tənbəldir. Əslində, bu bir xarakterdir. Fiziki cəhətdən məhdud olan insanlar da həmçinin. eləsi var həqiqətən də dərdi özünə kompleks edir, üzülür. Yəni, bu sırf fiziki cəhətdən məhdud olmaqla əlaqəli deyil. Mən də elə çox olmuşam. Lakin insan əzilə-əzilə bərkiyir. Hətta elə vaxtlarım olurdu ki, biri yanımdan keçəndə həyəcandan udqunurdum. Məni gördü deyə, qaçıb gizlənirdim. Bağışlayın ifadəmə görə, amma sanki üstündə geyimi olmayan bir insan kimi idim və ya cinayət törətmiş biri kimi. Sonra çalışdım ki, bunu tam dəyişim. İndi misal üçün, Səməd Vurğun parkında oturmuşam, bütün qohumlarım da rayonda. Özüm də tək halda, ən yaxın dostum olan bu əsa ilə metroya, evimə gedirəm.

- Oxuculara nə demək istəyərsən?

- Valideyinlərə onu çatdırmaq istəyərdim ki, fiziki və ya sağlamlıq cəhətdən məhdud uşaqlarını cəmiyyətdən gizlətməsinlər. Çünki valideyinin onu cəmiyyət içinə çıxartmaması, gizlətməsi uşağın yaşadığı dərddən daha böyük dərddir. Uşaqların kiçik yaşlarında yaşadığı xatirələr onlarla birlikdə böyüyür. Şirin xatirədirsə, böyüyə-böyüyə xatirələr də şirin olur. Acı bir xatirə yaşayıbsa, böyüdükcə acılar da böyüyür. Xrustal qabı sındırıb, sonra onu birləşdirsəniz də o qırıqlar onda daima qalar. Acılar da ürəkdə bu cür iz qoyur. Heç bir valideyin övladının pis gününü istəməz. Ama valideyin düşünməlidir ki, övladım yaşadığı problemdən daha ağırını mənim hərəkətim nəticəsində yaşayır.

Məhbubə Gülməmmədova
Ölkə.Az