İlkin Həsəni: “Çölə çıxanda, insanların üzünə baxanda görürsən bir adamın da üzü gülmür”

“Ölkə.Az” dünən “Stalinin başı” adlı filmi təqdim olunan tanınmış aktyor İlkin Həsəni ilə müsahibəni təqdim edir:

– İlk öncə dünən təqdimatı olan “Stalinin başı” filmindən başlayaq. Bundan öncəki “Axırıncı yol” filminiz bütün rekordları qırıb. Bu filmin eyni uğuru təkrarlayacağını düşünürsüz?

– Biz artıq 3-cü ildir kinoteatrlara filmlər çəkirik. Bundan 3 il öncə ilk işimiz olan “Ay briliant” filmini çəkdik. Həmin filmi çəkməmişdən əvvəl “Bozbash Pictures” üçün televiziyadan sonra nələr edə biləcəyimizi düşündük. Televiziyadan bir az daha qabağa getmək istədik. Çünki biz televiziyada hər şeyin maksimumunu etmişdik. Həftəlik serial üçün bir həftə Dubayda, bir həftə İstanbulda, bir həftə Rusiyada və Azərbaycanın rayonlarında çəkilişlər həyata keçirə bilmişdik. Əlbəttə, bu, olduqca çətin iş idi. Onu etdikdən sonra fikirləşdik ki, biz daha nələr edə bilərik? İki seçim qarşısında qalmışdıq - biri konsert vermək idi, digəri isə film çəkmək. Fikirləşdik ki, konsert variantları artıq var və çox uğurlu alınıblar. Bu işi “Planet Parni iz Baku” və “Bu şəhərdə” kimi komandalar əla bacarır. Biz də konsert mədəniyyəti formalaşdığı üçün, film seçimində tərəddüd yaşadıq, sonda isə yenə də film variantının üzərində qaldıq. Çünki bunu heç kim Azərbaycanda etməmişdi. Düşündüm ki, biz tamaşaçılarda kinoteatra gəlmək kimi mədəniyyətin formalaşdırılmasına haradasa təkan verə bilərik. Bu elə də oldu. Gördük ki, az da olsa tamaşaçıların marağı var. Tamaşaçı gəlmək istəyir. Onlar yerli filmlərimiz üçün darıxıblar. Həmin ərəfədə kinoteatrlarda xarici filmlər - əsasən Rusiya və Türkiyə filmləri çoxluq təşkil edirdi. Biz bunu etdikdən sonra növbəti ilə hazırlıq prosesinə başladıq. Bir də onu eşitdik ki, artıq hamı - film çəkə bilən də, çəkə bilməyən də, ömründə bir dənə klip çəkən də film çəkmək sevdasına düşüb. Ümumiyyətlə, filmdən anlayışı olmayan adamlar başlayırlar ki, film çəkib pul qazanmaq istəyirik. Bizdən bir il sonra hamı birdən-birə film çəkməyə başladı. Ötən il “Axırıncı yol” filmindən sonra təxminən bir ay içində səhv etmirəmsə, 9-10 yerli film nümayiş edildi. Bunlardan heç biri uğur qazanmadı. Çünki, əvvəlcədən detalları planlaşdırılmamışdı. Amma biz onlardan fərqli olaraq böyük uğur əldə etdik, hətta rekord qırdıq. “Axırıncı yol” filmindən əldə olunan gəlirlə biz növbəti filmimizi çəkdik. Bunların hamısını bir-iki pillə daha keyfiyyətli etməliyik ki, tamaşaçı gələndə müqayisə edib deməsin ki, bundan əvvəlki daha yaxşı idi. Məsələn, birinci, ikinci hissəsi olan filmlər hər zaman müqayisə olunur. Bundan qaçmaq üçün filmin adını “Stalinin başı” qoyduq.

– Adını “Axırıncı yol 2” edib tilsimi qırmaq da olardı...

– Hə,  amma o bir az riskli məsələ idi. Əslinə qalsa düz deyirsiniz. “Stalinin başı” filmi “Axırıncı yol” filmindən daha çox büdcəli, daha çox hadisəli və daha da maraqlıdır. Amma yenə də hər şey tamaşaçılardan asılıdır. Ola bilsin kiminsə bu film, kiminsə də “Axırıncı yol” filmi xoşuna gələcək. Film 90 dəqiqədir və bu 90 dəqiqə ərzində demək olar ki, 90 məkan var. Filmdən gözləntilərimiz çox böyükdür. Rekordu qırmaq istəyirik, amma bir məsələ var ki, artıq özəl film sahəsi ayağa qalxmamış, qabağımıza müəyyən məsələlər və əngəllər çıxır. Kinoteatrlar qabağınıza müəyyən şərtlər qoyur, vergi problemləri sözünü deyir. Ona görə də 1-2 il ərzində yerli filmlərimizdən inkişaf gözləmək gülüncdür. Ən azından biz film çəkənlər üçün 5 il ərzində bütün qapılar açılmalıdır. Vergilər, kinoteatrlar müəyyən güzəştlər etməlidir ki, bu sahəni 5 il ərzində inkişaf etdirək. Ondan sonra artıq şərtlərini, tələblərini qoymalıdırlar ki, bunu istəyirlər.

– Necə oldu ki, “Bozbash pictures” yarandı? Səhv etmirəmsə adını bozbaş müğənnilərə xitabən qoymusunuz.

– O vaxt biz “Bozbash pictures”i yaradanda “bozbaş müğənnilər” deyə bir anlayış var idi. Hansı ki onları deyəndə ki, filan müğənnidir, deyirdilər yox, o, “bozbaş”dır.  Bugünkü gündə onlara “ara müğənnisi” deyilir. Bizim də işimiz xarici kliplərlə yerli mahnıları sintez eləmək idi. “ATV maqazin”də həmin “bozbaş mahnılardan” istifadə edirdik. Belə fikirləşdim ki, elə layihənin adı “Bozbash pictures” olsun. Sonra yavaş-yavaş inkişaf etdirdik. Bu işdə bizə dəstək olan insanlara minnətdaram. Başda Vüqar Qaradağlıya təşəkkürümü bildirmək istəyirəm ki, dəstək oldu və 2013-cü ildən artıq böyük bir komanda ilə çəkilişlərə başladıq. Rayonlarımızı, ölkələri gəzdik, çəkilişlər apardıq.

– Rayon çəkilişləri zamanı icra başçılarından “veto” qoyan, maneələr törədənlər oldumu?

– Əlbəttə, zəng edib icazə alırdıq. Deyərdim ki, yad bir layihə idi. İcra başçıları bizdən çəkinirdilər. Çünki layihənin adını eşidəndə ki, “Bozbash pictures”dir, o zaman deyirdilər nə edəcəksiniz, nə çəkəcəksiniz burada?! Məsxərəyə qoyacağımızı düşünürdülər. Hətta bəzi rayonlarımızın rəhbərləri deyiblər ki, rayonumuza gəlməyin. Amma bir müddət keçəndən, layihəmiz tanınandan sonra həmin icra başçıları özləri bizə zəng edib dəvət edirdilər.

– Sizin komandanızda xanım aktyorlar az-az olur. “Ən yaxşı güldürən kişilərdir” deyimi ilə hərəkət edib, qadınların yumorunu ikinci plana salırsınız?

– Əslində dünya kinosu, dünya kino tarixinə nəzər salsaq gorərik ki, ən çox güldürən, sırf komediya ilə məşğul olanlar kişilər olub. Çünki kişilərdə bu daha yaxşı alınır. Azərbaycanda təəssüf ki, güldürməyi bacaran istedadlı xanımlarımız çox azdır. Bəlkə də var, sadəcə olaraq müəyyən bir kompleksləri var ki, efirə çıxmağa, tanınmağa çəkinir. Həmin istedad xanımların içində yatır. Aradabir xanım aktrisalarımızdan istifadə edirik. Sadəcə bizim komandalarımızın hamısı kişilərdir. “Erkəkxanadır” bizdə. (gülür – red.) Hansısa bir rayona gedib çəkiliş edəndə bizim üçün xanımsız daha rahat olur.

– Sosial şəbəkələrdə çox aktivsiniz. Xanımlardan sevgi təklifləri gəlirmi?

– Əvvəl daha çox idi. Keçən ilin may ayında nişanım oldu və ondan sonra bu hal kəskin şəkildə azaldı.

– Bundan narazısınız, yoxsa necə?

– Yox. Əslində normal baxıram. Bu 22 yaşımda olsaydı, haradasa heyifslənə bilərdim ki, cavanlıq da belə getdi. Hal-hazırda elə bir yaşdayam ki, normaldır. Hər şeyin bir vaxtı var.

– Aktyorlar əsasən maddi gəlirlərdən şikayətlənir. Bəs “Bozbash pictures”in kollektivi dolana bilirmi?

– Bunun təbii ki, təsiri var. Elə şeylər var ki sırf maddiyyatla bağlıdır. Biz ayrıca bir prodakşın kimi fəaliyyət göstəririk. “İlkMedia”nın hələlik 2 məhsulu var. Təbii ki, mən istəyərdim daha çox verilişlər, kinolar çəkək. Planlar çoxdur. Amma bunları reallaşdırmaq üçün böyük komanda lazımdır. Böyük komandanın da böyük xərcləri olur. Onun üçün də inşallah gələcəyə ümidvaram, yəqin ki, yaxşı olar. Şirkətlərimizin hamısının hal-hazırda elə bir vaxtıdır ki, əksəriyyətində durğunluqdur. Vəziyyət 2-3 il əvvəlki kimi deyil. Şirkətlərimiz özlərini toparlayıb ayağa qalxsın, vəziyyətləri yaxşılaşsın, onlar da canla-başla bizə sponsorluq etsin, maddi dəstək versin ki, biz o layihələri həyata keçirək.

– Yəqin ki, həyata keçirmək istədiyiniz böyük bir arzunuz var.

– Ən böyük arzum odur ki, bir neçə böyük layihələr edib, Azərbaycandan kənara çıxmağı bacaraq. Türkiyə, Rusiya, Ukrayna kimi ölkələrə keçmək istəyirəm. İnşallah növbəti illərdə planımız odur ki, artıq filmləri sırf Azərbaycan tamaşaçısı üçün etməyək, keyfiyyəti biraz da artıraq və Turkiyə və Rusiyanın kinoteatrlarında yayımlayaq.

– Televiziyaların indiki durumundan agah olmamış olmazsınız. Sizcə niyə türk və rus kanalları evimizi “işğal” edib?

– Təbii ki, çoxluq indi belədir. Müəyyən kabel televiziyaları var ki, o şəraiti yaradır və bir evdə yüzlərlə kanala baxa bilirik. Tamaşaçı da öz seçimini edir. Kimi musiqili və əyləncəli verilişlər seçir, kimi tarixi filmləri, kimi də sənədli filmlər, verilişlər verən kanalları seçir. Seçimlər müxtəlifdir. Amma bugünkü vaxtda öz yerli kanallarımızın da kifayət qədər tamaşaçısı var. Bu, sözsüz əvvəlki illərə nəzərən zəifdir.

– Yenidən əvvəlki kimi reytinqi qaytarmaq üçün nə etmək lazımdır?

– Azərbaycanda interneti kəsmək lazımdır. (gülür – red.)

– Azərbaycanda yaddaqalan aparıcı olmaq üçün nə etmək lazımdır?

– Axırıncı aparıcılıq etdiyim televiziya layihəsi 2012-ci ildə olub. 2001-2012-ci illər arası aparıcılıq etmişəm. Yadda qalmaq üçün öz dəst-xəttini seçməlisən, heç kimə bənzəməməlisən, heç kimin kopyası olmamalısan ki, insanlar da deməsin ki, bu flankəsi yamsılayır, təkrarlayır. Öz dəst-xəttin olmalıdır. Hər şeyə bir münasibətin olmalıdır ki, tamaşaçı baxıb səni söyməsin. Tanınmaq ayrı, amma tanınıb sevilmək ayrıdır. O qədər tanınmış aparıcı var ki, internetdə və ya televiziyada tamaşaçı baxanda lənətləyir, xoşagəlməz sözlər deyir. Elə adamlar da var ki, tanınırlar və sevilirlər. Nəyə görə? Hansısa bir mövqelərinə görə, hansısa bir dürüst və düzgün fikirlərinə görə, efir davranışına görə, efir etikasına görə, efir abır-həyasına görə. Yəni, belə adamlar azlıq təşkil edir, amma bizim efir məkanımızda belələri var.

– Sizi həmişə komedik rollarda görmüşük. Nə zamansa dramda, faciədə rol almaq fikriniz var?

– Dramda oynamaq istəyim olub. Hətta biz bu haqda çox fikirləşmişik. Müəyyən bir sosial çarx da olub, film də olub. Amma ki, risk etməmişəm. Bir dəfə uzun müddət öncə Faiq Ağayevin klipində balaca bir rolum olub. Onsuzda həyatımız dramadır. İşdən çölə çıxanda, camaatın üzünə baxanda görürsən ki, adamların üzü gülmür. Hamının özünə görə problemləri var. Heç olmasa kinolarda komediya olsun ki, baxıb gülümsəsinlər. Əvvəllər mənə bir şeyi deyirdilər, amma o qədər də fikir vermirdim. Amma indi-indi başa düşürəm. Yazırlar ki, çox sağ olun, heç olmasa həftə ərzində bir dəfə sizin verilişə baxırıq, bu qədər problemin içində üzümüz gülür.

– Peşman olduğunuz, “kaş ki” dediyiniz nəsə olub?

– Əsgəlikdən sonrakı bir neçə il... Həm bir ilimi əsgərlikdə itirdim, həm də heç bir şey əldə etmədim. Hərbi biletdən və bir dəfə avtomat atmaqdan başqa bir şey qazanmadım. Hərbi xidmətə getməyə bilərdim, amma getdim. Bir il karyeramı itirdim. Peşmançılıq da deməzdim, sadəcə buna vaxt itkisi deyərdim. Sonra həyata adaptasiya olmaq dövrü çətin keçdi. 2-3 il sanki əlimi qolumu kimsə bağlamışdı ki, heç bir şey etmə, bütün gün yat. Sadəcə bir tənbəllik dövrü yaşadım. O dövrə peşmanam, kaş ki, o illər ərzində nəsə edə bilərdim.

– Sizi ən çox qorxudan nə olub?

– Məni ən çox qorxudan tənhalıq olub. Müəyyən insanlar görürsən ki, bu insanların nə bir dostu var, nə bir tanışı var, nə çevrəsi var. Bax, həmin bu tənhalıqdan qorxuram. Bu tənhalığın kiçik bir versiyasını əsgərlikdə yaşamışam. Təsəvvür edin ki, bütün gün sənə zəng edən, mesaj yazan tanışlar, dostlar birdən-birə hamısı yox olur, heç kimin olmur. Bir tək ən yaxınların qalır. Bir ildə bildim ki, mənim dostlarım kimdir, mənim yaxınlarım kimdir. Həmin bir ildən sonra efirə qayıdanda həmin adamlar yenidən üzə çıxmağa başladı - “Ay İlkin, baxdıq super, sən əlasan, səndən yoxdur, sən bombasan” və s. Artıq o siyahını yaxşılar və pislər olaraq ayırdım.

– Bizə nə etiraf edə bilərsiz?

– Telefonumda xüsusi bir kod var, hər il film öncəsi onu qoyuram və heç kim zəng edə bilmir. Yəni, heç kim də dəvətnamə istəyə bilmir (gülür). Çünki, dəvətnamələrimiz məhdud saydadır. Hamı isə gəlmək istəyir, qala gecədə iştirak etmək istəyir. Nədənsə, heç kim sabahkı gün gedib bilet alıb, kinoteatrda baxıb, dəstək olmaq istəmir. Vallah bəzən ailəmizə belə deyirik ki, 5 günə filan 10-15 dənə bilet alıb kinoteatrda baxarıq. Qalada yer olmayacaq. İncimirlər, başa düşürlər...

Niyam Şirinov
Fotolar: Nurlan Gülməmmədov