Anasız uşaqlar palatası…

“Ana kimi yar olmaz, vətən kimi diyar”, “Cənnət anaların ayaqları altındadır” və s. kimi hamımızın əzbərə bildiyimiz atalar sözləri var. Bütün bu atalar sözlərində analıq məqamının aliliyi, ucalığı önə çəkilir. Hətta vətən kimi məfhum “ANA VƏTƏN” deyə adlandırılır. Təəssüflər olsun ki, zəmanın, mənəviyyatın, ənənələrin dəyişimi kimi artıq “ana” sözünün də dəyəri, qiyməti, iffəti dəyişilib.

Bəs bunun günahı kimdədir?

Bu suala bir çox cavablar vermək olar. Deyə bilərsiniz ki, valideynin qədrini, qiymətini anlamayan gənclər də ola bilər. Amma fikrimcə, ən başlıca günah ana adına layiq olmayan insanlardadır. Bu fikrə gəlməyimə səbəb isə “anasız uşaqlar palatası” oldu. Yəqin ki, bir çoxlarınız nədən bəhs etdiyimi anladınız. Bilməyənlər üçün isə ətraflı izah edim. Bəzi uşaq xəstəxanalarında sırf tərk edilmiş, anası-atası tərəfindən acımasızca hayatın ağuşuna atılmış körpələr üçün ayrıca palatalar nəzərdə tutulub.

...Düzü, mən də bundan xəbərdar deyildim. Ta ki öz övladlarımla xəstəxanada yatmağa məcbur olana qədər. Qış ayları idi. Övladlarım bitmək bilməyən viruslardan birinə yoluxmuşdular, vəziyyətləri olduqca ağır idi. Qarayev adına uşaq xəstəxanasına üz tutduq. Bir neçə gün orada qalmalı olduq. Düşünürdüm ki, çox çarəsizəm və bundan böyük bir dərd ola bilməz. Uşaqlar iynələrin təsirindən yatan kimi, nəfəs ala bilmək üçün xəstəxananın uzun dəhlizi ilə o başa-bu başa gedir, içdən-içə özümlə söhbət edir, dualarımın qəbulu üçün xudaya əl açır və haradasa Allaha üsyan edirdim ki, niyə bu bəla bizim başımıza gəlib. Birdən ayıldım ki, palatalardan birində körpə dayanmadan ağlayır. Düşündüm ki, xəstəxana ortamıdır və normaldır ki, uşaqlar iynənin ağrısından və s. çox ağlaşırlar. Bir müddət ağlamaq səsi davam etdi. Daha sonra birdən-birə sakitlik çökdü. Düşündüm ki, anası körpəni sakitləşdirə bilib. Axı, “lalın dilini anası bilər”.

Elə həmin gecə yenə yan palatadakı körpə dayanmadan ağlamağa başladı. Narahatlıq keçirib dəhlizə çıxdım. Gördüm, həmin palatanın qarşısında digər paltalarda qalan analar yığışıb, “vay-vay, yazıq uşaq”, “anan ölsün”, “bu cür körpəni atmaq olar?!”, “hanı bunun anası ölmüş” deyə danışırlar. Palataya yaxınlaşdım. Çox maraqla içəri boylandım. Uşaq beşiyində toppuş, 6-7 aylıq, göy gözlü bir balaca oğlan uşağı vardı. Yanında isə nə beşiyini yelləyən, nə keşiyini çəkən ana-atası durmuşdu. Oraya yığışan qadınlardan nə baş verdiyini soruşduqda dedi: “Qapının üstündəki yazını oxumamısınız? Axı, orada yazılıb, bura “anasız uşaqlar palatası”dır”. Bəli, ora doğrudan da anasız uşaqlar palatası idi. İçəridəki körpə isə ilk zərbəni öz anasından almışdı. Onun gələcək həyatında “ana” sözü əlifbanın ilk hərfi ilə başlayan sözdən baş bir anlayış olmayacaqdı.

Biz böyüklər bir az çətinə düşən kimi, anamızın qucağına sığınırıq, amma o körpə xəstəliyi ilə həmin qaranlıq xəstəxana, otağında tək mübarizə aparırdı. Düşünə bilərsiniz ki, “qaranlıq otaq” ifadəsini məcazi mənada yazmışam. Xeyr. Sözün əsl mənasında qaranlıq idi. Uşaq tez-tez ağlamasın, işığı görüb ayılmasın deyə həmin palatanın işığı daim sönülü olurdu.

Qadınlar danışırdılar ki, həmin körpə xəstəxanaya gələn gündən qonşu palatalardakı qadınlar tibb bacılarından gizlincə otağa girib uşağa baxırlar, ona yemək verirlər, bezini dəyişirlər və hətta arada su ilə bədənini silirlər ki, uşaq bişməcə olmasın. Bu, qarşılaşdığım ən dəhşətli həyat hekayəsi idi.

İndi siz deyin: Bu dünyadakı cənnətini zibil qutusuna atan “ana”, o dünyada cənnətə layiqdirmi?

Leyla Mirzə