"Məni "MƏN" kimi qəbul etsinlər, əlil kimi yox"

Onun ictimai yerdə işləməsini görüncə, ilk ağlımdan keçən onunla söhbət etmək oldu.

Yaxınlaşıb istəyimi bildirdim. O isə buna görə rəhbərlikən icazə almağımı tövsiyyə etdi. Dediyi kimi də etdim. Razılıq alınca, elə işlədiyi məkanda "Park Bulvar cafe"də oturub söhbətə başladıq. İlk sualım onun fəaliyyəti ilə bağlı oldu.

(red) Xəqani Əliyev-Bakıda anadan olub. 27 yaşı var.

- Nə qədər vaxtdır "Park Bulvar"da işləyirsən?

- Artıq 3 il 3 aydır.

- Necə oldu burada işə başladın?

- Heç, gəldim CV verdim və odur, budur hələ işləyirəm. İlk 9 ay gecə növbəsində işləmişəm, sonra da indiki rejimə, səhər rejiminə keçmişəm.

- Bundan qabaq harada işləmisən?

- Ticarətdə, ayaqqabı satışında işləmişəm. Belə-belə yerlərdə özümü sınamışam.

- İşdə hansısa çətinliklərin olur?

- Çətinliklərim yoxdur. İşimdən razıyam. Bacarıram bu işi.

- Başqa nə işlər bacarırsan?

- Başqa kompüter, operatoruyam. Bu sahə üzrə diplomum da var. Özüm kollecdə oxumuşam. Əlavə fotoqraflığı da bacarıram. Ancaq həvəskar olaraq.

- Ailədə neçə nəfərsiniz?

- Üç nəfərik. İndi anamla mən qalıram. Bacım da evlidir. Artıq dayıyam (gülür).

- İşlədiyin müddətdə kənardan sənə baxan fərqli baxışlar hiss edirsənmi?

- Hə, olur, tez-tez hiss edirəm. Çünki əlilin ictimai yerdə işləməsi insanların öyrəşmədiyi bir şeydir. Amma elə insanlar da var ki, bunu normal qəbul edib, adi bir şey kimi baxırlar.

- Sevgilin var?

- Yoxdur, amma olub.

- Sevdiyin rənglər hansılardır?

- Ağ, qara və qırmızı.

- Boş vaxtlarında nə edirsən?

- Boş vaxtlarım elə də çox olmur. Amma vaxt olan kimi uşaqlarla görüşürəm. Çayxanada otururuq, domino oynayırıq, nələrisə müzakirə edirik. Başqa da gəzməyi sevirəm. Heç xəstələnəndə belə evdə oturmağı sevmirəm. Dostlarımın əksəriyyəti isə qızdır. Dost seçəndə də baxıram, hər insanı yaxına buraxmıram. Zamanımın bir hissəsini də sosial şəbəkələrdə keçirirəm.

- Burada nə qədər işləməyi düşünürsən? Və burdan çıxarsansa, gələcəklə bağlı planların nədir?

- Mən hədəfi başqa şeydə görürəm. Gələcəyim barədə həmişə düşünmüşəm. İstəyirəm ki, buradan çıxıb başqa nailiyyətlər əldə edim. Qısacası özümü istənilən işdə sübut etmək istəyirəm. İstəyərdim ki, məni MƏN kimi qəbul etsinlər, əlil kimi yox. İş tapana qədər hələki buradayam. İstəyirəm gələcəyimi təmin edəcək bir sahədə çalışım.

- Ən böyük istəyin nədir?

- Məni yola verməsinlər. Mənə tam dəqiq söz desinlər. Xüsusən də harasa işə düzəlmək üçün gedirəm, amma dəqiq heç nə demirlər. Deyirlər get, zəng vuracağıq filan. Boş-boş vədlər, amma gözləyirəm bir xəbər çıxmır.

Rus dilini bilirəm, istəyirəm indi də ingilis dilini öyrənim. İnşallah fikrim var fevraldan sonra məşqə başlayım. Çünki ən azından bir oğlan kimi dənizə girməyə utanıram (gülür). İstəyirəm idmanla bədən quruluşumu formalaşdırım.

- Sonda nə demək istəyərdin?

- Sonda özüm kimi olan insanlara tövsiyyə edərdim ki, ailələri tərəfindən qapadılmasınlar. Ailələrə səslənirəm ki, onları da özünüzlə toya aparın. Nə olsun ki, qüsurumuz var?! Əgər ailə tərəfindən irəliyə itələnəriksə, elə irəliyə doğru da gedəcəyik. Mən bir çox ailələrə nəzər salıram, övladlarını sıxırlar. Nə var, nə var əlildir. Mənim ailəm heç vaxt məni sıxmayıb. Məni hər zaman azad buraxıblar. Nəysə...

Çox sağ ol ki, gəldiniz. Sevinirəm ki, ən azından bizi də unutmayan insanlar var. Mənim kimi olan insanlara da demək istəyirəm ki, özlərini sıxıb, kompleks yaratmasınlar. Onların da gün görməyə haqqı var.