İlk dərsim, ilk sevgim
İntiqam VALEHOĞLU
Nədənsə heç vaxt uşaqlıq illərim haqda yazmağa, danışmağa çox da cəsarət etməmişəm. Çünki ikili və qəribə hisslər keçirirəm. Dünən doğulduğum rayonun işğal olunduğu gün, bu gün isə 23 il əvvəl birinci sinfə getdiyim tarix. Heç bir mübaliğəsiz-filansız nələrisə xatırlamağa çalışacağam. Nə qədər ağır olsa da, bu, mənimçün bir tarixdir.
...Baxıram, hamı birinci sinif şəkillərini paylaşır. Nə yalan deyim, birinci sinif şəklim yoxdur və olmayıb da. İkinci sinifdə olan fotomu da paylaşmaram, ayıbdı... Yadınızdadır, hardasa 20-22 il öncə qabağında qartal şəkli olan jaketlər dəbdəydi. Bax o jaketdən atamın da varı idi. Sonra məlum hadisələr oldu və Bakıda məktəbə geyinməyə paltarım olmadı. Anam atamın həmin jaketinə "əl gəzdirdi" və ikinci sinifdə o jaketlə məktəbə getdim. O jaketin içində özümü çox qəribə hiss edirdim...hamıdan böyük kimi... Amma isti idi.
Birinci sinifdən xeyli maraqlı xatirələrim də var. Dördillik kənd orta məktəbi idi. Elə məktəb də cəmi dörd otaqdan ibarət... Ən şəraitsiz məktəbi necə təsəvvür edirsinizsə, bax elə. Həyətdə köhnə bir zəng var idi zınqırova oxşayan. Bir də gördün uzaqdan kimsə daş atırdı, zınqırovun səsi aləmi götürürdü, biz də qaçıb bayıra çıxırdıq ki, zəng vurulurdu. Müəllimlər birtəhər tutub basırdılar içəri ki, hələ dərs qurtarmayıb. Təxminən 3-4 aydan sonra Şəfa adlı parta yoldaşıma vurulmuşdum. Özümü ağır aparırdım ki, yaxşı deyil, ayıbdır. Sinifdə yaşca hamıdan balaca olduğuma görə, müəllimlər də bir az fərqli yanaşırdılar, necə deyərlər, uşaq kimi baxırdılar. Bu da xoşuma gəlmirdi. Bəzənsə işimə yarıyanda "uşaqlığım tuturdu".
...Ya da görürdün kiminsə qoyunu yolu azdı gəldi girdi sinif otağına. Bizə də bəhanə lazım idi ki, ortalıq qarışsın. Hərəmiz bir tərəfdən yazıq heyvanı pis günə qoyurduq. Döşəməsi də yox idi sinfimizin. Hər tənəffüsdən sonra ora-bura qaçırdıq. Dərsin 20 dəqiqəsi heç kim bir-birini görə bilmirdi...Sonra toz yatırdı...Dərsdən də çıxıb uzun yolla getməyə həvəs olmurdu...Enişlə üzüaşağı sürüşə-sürüşə gəlirdik. Bir toz-tozanaq qopurdu ki.. Evə çatanda görürdük ki, şalvarın kəmər taxılan yeri ilə "zamok"u qalıb, əməlli-başlı hava qəbul eləyirsən... Bir-iki oxlov dəyəndən sonra hər şey yoluna düşürdü...
...Şəfa yuxarı kənddən idi. Qıvrımsaç, yumrusifət qız idi. Sinifdə ən yaxşı oxuyan 2-3 uşaqdan biri hesab olunurdu. Stulda oturanda ayaqları yerə çatmırdı, məni də həmişə gülmək tuturdu. Amma öz aləmimdə onu sevdiyimdən heç vaxt ürəkdən gülə bilmirdim ki, xətrinə dəyər.
Bir dəfə də qalstukumu çıxarıb pəncərəyə qoymuşdum. Gülxar müəllimə soruşdu ki, bala, qalstuku niyə çıxarmısan? Söz tapa bilmədim, amma qalstuku taxmaq da istəmirdim. Şəfa üzümə necə baxdısa, qeyri-ixtiyarı qalstukumu götürüb ona uzatdım ki, mənə kömək eləsin.
Məktəbdə babamın davakar kişi olmasından həmişə istifadə eləmişəm. Söhbət birinci sinifdən gedir. Çünki bilirdim ki, hansı müəllim məni vursa, təpinsə, babama deyəcəm, o da kəndin ortasında həmin müəllimin qabağını kəsib, çəliyin yerə döyə-döyə nələrsə deyəcək...
Bu spontan xatirələrimlə nə demək istədiyimi heç özüm də bilmədim. Elə birinci sinif uşağının söylədikləri kimi qəbul edin...Anlayacaqsınız...
Ölkə.Az
