Rəşad Məcid: \"Bugünkü gənclər sevginin nə olduğunu bilmirlər...\"

Ondan müsahibə almağı hələ yay ayından planlaşdırmışdım. Hətta avqust ayında onunla müsahibə vaxtı da təyin etmişdik, lakin başıma gələn müəyyən hadisələr, bəlkə də məsuliyyətsizlik üzündən həmin gün müsahibəyə gedə bilməmişdim. Sonra baş verən xoşagəlməzliyə görə zəng edib üzr istəmək istədim, düzünü deyim ki, cəsarət edə bilmədim.

Nəysə...Üzərindən bir neçə ay keçdi. Redaksiyada aylıq hesabat üçün toplanmışdıq və redaktorumuz mənə deyəndə ki, Rəşad Məciddən də müsahibə alarsan, bir az narahat oldum. Növbəti dəfə ondan müsahibə üçün necə yer təyin edəcəyimi düşünürdüm. Ancaq düşündüyüm qədər də çətin olmadı. Rəşad bəy telefonda mənim həmin müxbir olduğumun fərqinə varmadı və növbəti gün üçün saat 11:00-da "Özsüt" restoranında müsahibə üçün görüş vaxtı təyin etdik. Tıxac üzündən müsahibəni təyin etdiyimiz vaxtdan 10 dəqiqə sonra məkana çata bildim. Gecikdiyim üçün isə həyacanlı idim.

P.S Hisslərimi müsahibəyə əlavə etdiyim üçün ümid edirəm oxucularım məni bağışlayarlar.

Ölkə.az-ın bu həftəki qonağı çoxlarının sevdiyi, eyni zamanda çoxlarının tənqid etdiyi, ətrafdan təzadlı münasibət bəslənən yazıçı, jurnalist Rəşad Məciddir.

Rəşad Məcid 1964-cü ildə Ağcabədi rayonunda anadan olub. 1988-ci ildə Bakı Dövlət Universitetinin jurnalistika fakültəsini bitirib. 1995-ci ildən "525-ci qəzet"in baş redaktorudur. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin gənclərlə iş üzrə katibi, Azərbaycan Mətbuat Şurasının İdarə Heyətinin üzvüdür. Ən çox sevdiyi içki növü çaydır. Yalanı sevmir, xüsusəndə sevdiyi insanların yalanına dözə bilmir. Həyatında ən böyük ağrını Şuşa işğal olunan zaman yaşayıb. Onu ən çox təsirləndirən vəfa və etibardır. Dünyanın rəngi onun ovqatından asılı olaraq dəyişir. Ürəyinin sözündən isə heç bir zaman çıxmayıb. Onu çoxları realist-romantik adlandırırlar. Ən güclü silahı isə səmimiyyətdir.

-Salam, Rəşad bəy, necəsiniz?

Cavabını gözləmədən, keçirəm ikinci cümləyə...

-Gecikdiyim üçün üzrlü sayın (indiyədək ilk dəfə idi ki, müsahibəyə gec qalmışdım)

-Eybi yoxdur, 10 dəqiqəni bağışlamaq olar (gülür).

Bir balaca rahatlaşıram və keçib əyləşirik. Rəşad bəy seçdiyimiz məkanı bəyənir. Mən isə onun məmnunluq ifadə edən sözlərini eşitdikcə, gecikdiyimi unuduram. Və müsahibəyə başlayırıq.

-Sizcə, sizinlə müsahibə almaqda niyə bu qədər israrlı idim?

-Bilmirəm... İnsanların mənə münasibətinin ziq-zaqlı, təzadlı olduğunu hiss edirəm. Bəzən yeni tanış olduğun insanlar deyirlər ki, "sizi yaxından tanımadığım zamanlar sizdən xoşum gəlmirdi" və ya " sizə nifrət edirdim" amma yaxından tanıdıqdan sonra 99 faiz insanlarda o fikir dəyişir. Yəqin siz də gənc jurnalist kimi mənim hansısa fikirlərimə, məsələlərə münasibətimə maraq göstərdiyinizdən mənimlə müsahibə etmək istəmisiniz. Təbii ki, bunlar mənim versiyalarımdır. Hər halda jurnalistikaya gələnlər üçün maraqlı olur, Rəşad Məcid kimdir, necə adamdır, bu qədər uzun illərdir qəzetdə redaktorluq etməsinin, gündəmdə olmasının sirri nədədir? Bu qədər insanlar həm ona nifrət edir, həm də sevir. Yəqin bunların hansısa sizi cəlb edib (gülür).

-Hər şey nə ilə başladı?

-Yəqin ki, hər şey doğulmaqla başladı. Bilirsiniz, insana sual verəndə ilk ağlına gələn reaksiyanın ən düz cavab olduğunu deyirlər. Mən də bu sualı eşidən zaman ağlıma gələn ilk reaksiya doğulmaq oldu. Doğulmasaydım, bütün bu prosseslərin heç biri olmayacaqdı. Ona görə də, taleyə, valideynlərimə minnətdaram ki, doğulmuşam.

-Son bir həftə ərzində ağlınızda dolaşan əsas məsələ nə idi?

-Mənim ağlımda o qədər qarışıqlıqlar olur, müxtəlif şeylər düşünürəm. Məsələn iki gün bundan öncə 525-ci qəzetin 22-yaşı idi. Və dünən mən interneti açan kimi sosial şəbəkələrdə, saytlarda müxtəlif adamların təbrikini gördüm. Məsələn bu mənə qəribə bir duyğu yaşatdı. Kövrəklik, bir az da gözlərim yaşardı...

Məni ən çox təsirləndirən hiss minnətdarlıq duyğusudur, vəfa borcu, etibardır. Bunu insanlarda görəndə kövrəlirəm. Tək özümə qarşı yox, özüm də çalışıram ki, elə olum. Düzdür, indiki dövr elədir ki, qaçhaqaçlar içində bəzən nəyisə unudursan. Amma bunun içində də çalışıram ki, sevdiyim, hörmət etdiyim insanlara bir sevinc bəxş edim, minnətdarlığımı əsirgəməyim.

-Bir qəzet üçün 22 yaş...Bu sizin üçün nə deməkdir?

-Mənə elə gəlir ki, bizim KİV-lərlə müqayisədə 22 artıq uzun, ağır bir yaşdır. Bizim indi fəaliyyət göstərən elə gənc müxbirlərimiz var ki, onlar “525-ci qəzet” fəaliyyətə başlayanda heç doğulmamışdılar. Bu mənada mən elə bilirəm ki, biz çox uzun yol keçmişik. Həm də bu dövr ölkəmizin həyatında dopdolu bir dövr olub. Bizim yaşadığımız hadisələri bəzən bir neçə nəsillər həyatında yaşaya bilməyiblər. Biz həm sovet imperiyasında yaşadıq, həm də o imperiyanın dağılmasını gördük. Azərbaycanın müstəqilliyi bizə nağıl kimi görünürdü, amma biz onu da gördük. Torpaqlarımızın işğalı, kədərli, çox ağrılı iztirablı məqamlar da oldu. Bu yaşantıların hamısı birlikdə bəlkə 5-10 normal insan ömründən artıq gələr. O cümlədən qəzet də bütün bu prosesləri görüb. 1998-ci ilə qədər “25-ci qəzet”in elə səhifələri var idi ki, ağ çıxırdı, senzuraya görə, bəzi məqalələrin yerinə şəkillər qoyurduq.

-22 il bundan öncəki Azərbaycan mediası ilə indiki medianın fərqlərini nədə görürsünüz?

- Müstəqilliyə qədər ki, dövr başqa idi. Onda hələ insanlar ümumiyyətlə təzə medianı həzm edə bilmirdilər. 1991-ci ildən sonra artıq Azərbaycanda elə bir mətbuat bumu, elə bir nəfəs genişliyi oldu ki, bu da çox adam tərəfindən gözlənilməz idi, çünki buna hələ cəmiyyət alışmamışdı. 1998-ci ildən, senzuranın ləğvindən sonra yenə fərqli bir mühit yarandı. Məmur jurnalist qarşıdurmaları oldu. Hesab edirəm ki, mediamız uzun bir dövrü 20-25 ilin içərisinə sığışdıra bilib.

Mövzunu dəyişirəm...

-Sizə görə dünya nə rəngdədir?

-Dünyanın rəngi mənim ovqatımdan asılı olaraq dəyişir. Bunu şeirlərimdə də bəzən yazıram. “Qışın ortasında bahar havası”... Məsələn bəyaq sizi gözlədikdə gözəl hava var idi. Baxmayaraq ki, payızın sonudur, qışa yaxınlaşırıq. Soyuq havada sısqa, günəş şüaları insanın ovqatını və dünyanın rəngini dəyişə bilər. Mən yaradıcı adam olduğum üçün ovqatımdan asılı olaraq dünya mənə qap-qara da, bom-boz da, işıqlı, aydın, ağ-appaq da görünə bilər.

-Deyir ki, insanların başına gələn bəlalar onun maraqları ucbatındandır. Heç olubmu ki, hər hansısa bir marağınız başınıza bəla olsun?

-Belə bir misal var: "Ağıllı adam odur ki, düşdüyü problemdən çıxa bilir, müdrik isə ümumiyyətlə problemə düşmür". Mənim xarakterim barədə danışanlar məni gənc yaşda müdrik adlandırırdılar, ağıllı filan bu kimi epitetlər işlədirlər. Mən həmişə, hələ lap gəncliyimdən bəri bir işə başladıqda onun ən pis variantını fikirləşmişəm və o ən pisə özümü hazırlamışam. Artıq ona hazır olduğumdan qarşılaşdığım nəticə mənim üçün uğur olubdur. Ona görə də depressiyaya düşməmişəm. Mən indiyədək ürəyimin əksinə olan heç nə etməmişəm, ürəyim nə deyibsə, onu da etmişəm. Amma təbii ki, ağlımın idarəsi ilə.

-Ürəklə, ağılı birlikdə idarə etmək çətin deyil ki?

- Müəyyən dövrlərdə hisslərə alüdə olursan və daha çox ürəyin sözünü eşitməyə məcbur qalırsan. Amma mənim xarakterim elə olub ki, onların ikisini birlikdə kompleksləşdirə bilmişəm. Ümumilikdə məni realist-romantik adlandırırlar.

-Gəlin, bir az etirafdan danışaq. Etiraf doğrudanmı ən güclü silahdır?

-Etiraf yox, məncə səmimiyyət güclü silahdır. Rəhmətlik Aydın Məmmədov hələ mənim 26 yaşım olanda, biz birlikdə işləyəndə tez-tez deyirdi ki, "düz əyrini həmişə kəsir". Mən də düz, səmimi olmuşam həmişə. Kimlərsə orada burada haqqımda hansısa şaiyə yayırsa, mən onları səmimiyyətimlə susdurmuşam. Nə hiss keçirmişəmsə, elə onu da dilimə gətirmişəm. Heç vaxt bir əldə iki qarpız tutmamışam, oynamamışam. Mənə belə gəlir ki, düzlük, səmimiyyət xeyli insanda mənə qarşı rəğbət yaradıb. Mən həmişə gənclərə də deyirəm ki, birinci özünüzü öyrənin, öz içinizə enin, nə istədiyinizi bilin. İnsan bunları bilmədiyi müddət ərzində heç vaxt şəxsiyyət kimi formalaşa bilməz.

İndi 50 yaşımda dünya mənim üçün apaydındır. Azərbaycan mənzərəsi mənim ovcumun içindədir. Kimin nə deyəcəyni, kimin dediklərinin arxasında nə durduğunu sanki lupadan baxan kimi görürəm (gülür).

"Mənim heç qarşılıqsız sevgim olmayıb"

Şair dediyin, sevgini anlayan, onun ən dərin qatlarını yaşayandır. Ona görə mövzunu sevgiyə keçirərəm, amma...

-Qarşılıqsız sevginin insana verdiyi ən böyük zərər nədir?

- Sevgi zəhmətdir, əziyyətdir. Sevgini qazanmaq, əldə etmək üçün mübarizə aparmalısan. Mən həmişə demişəm ki, bizim gənclər tənbəldirlər, zəhmət əziyyət çəkmək istəmirlər. Mənə gəlincə, mənim heç qarşılıqsız sevgim olmayıb. Mən kimi, nəyi sevirəmsə, onu da əldə edirəm, amma həqiqətən dərindən sevmişəmsə. Bir şeyi insan dəlicəsinə istəyirsə, ona həqiqətən çatır. O sevgi qarşılıqsız olur ki, demək sən onun uğrunda çalışmır, əziyyət çəkmir və mübarizə aparmırsan. O, af-uf, iztirab filan belə şeylərə mən ironik baxıram. Sevgidən ən şahə qalxmağı da, quyunun dibinə düşməyi də var... Mən o qatları çox yaşamışam.

-Evliliyin əsl yaşı neçədir sizcə?

-Mən 22 yaşımda evlənmişəm. Əvvəl mənim erkən evlənməyə etirazım var idi. Oğlanlarım bir az böyüdükdən sonra isə bu mənə əksinə zövq verdi. Gördüm ki, səhv etməmişəm və bunun da öz gözəllikləri var.

- Sevgiyə baxışınız necədi?

- Mən alman filosofu Nitşenin bir fikrini tez-tez eşidirəm. “Sevgi yaşamağın yeganə və sonuncu şansıdır”. İnsana içəridən enerji güc verən, əsas, tükənməz hissin adı sevgidir. Onun insana verdiyi enerjini, gücü heç bir başqa eşq verə bilməz. Düzdür, hakimiyyətdən, puldan da güc alan insanlar var. Amma bu, sevginin verdiyi güclə və şövqlə müqayisə oluna bilməz. Sevən insanın yaradıcılıq qabiliyyəti, fantaziyası artır və insan nur saçır. Hesab edirəm ki, sevgi həm də istedaddır.

-Deyirlər ki, şair nə qədər təsirli şeir yazırsa, acısı bir o qədər də dərindir. Sizin şeirlərinizin təsir gücünü nəzərə alsaq, bunu belə qəbul etmək olar?

-Bunu mən də çox fikirləşmişəm. Şairlərimiz niyə tarix boyu xoşbəxtlikdən, səadətdən az, amma dərddən kədərdən, əzabdan daha çox yazıblar. Ona görə ki, xoşbəxtliyin üzü birdir, oxşardır, eynidir. Amma əzabın, iztirabın minlərlə qatı var və hər insanda müxtəlif cür yaşanır. Ona görə də yaradıcı insanlar əzabı daha çox təsvir etməyə aludə olublar. Əzabın qatlarına endikcə orada elə sirli məqamlar olur ki, onun sirrini çözməyə, tapmağa çalışırsan. İnsanı bu qədər məyus edən, dərdə salan səbəblər nədir? Bu tarix boyu heç kimin dəqiq cavab tapa bilmədiyi sualdı.

"Sevdiyim insanların yalanına dözə bilmirəm..."

-Biri sizə yalan danışdığı zaman hansı hissləri keçirirsiniz?

-Mənim ən nifrət etdiyim şey yalandır. Heç dözmürəm ona. Birisi mənə yalan dedikdə əsəbləşirəm, qışqırıram, üsyan edirəm. Xırda məsələrdə aldatmağa çalışanda acıyıram, amma böyük məsələlərdə olanda çox üsyankaram. Mübarizə aparıram ona qarşı. Xüsusən də sevdiyim insanların yalanına dözə bilmirəm.

-Amma mən bu sualı verdiyim zaman hər kəsdən "mən yalanı sevmirəm" cavabı eşidirəm, sizcə bu standartlaşmış cavab deyilmi?

- İnsanlar yalanı sevmirəm söyləyəndə özünün dediyi yalanları deyil, qarşısındakının dediyi yalanı fikirləşir. Yalanlar da mahiyyət etibarı ilə müxtəlif olur, əgər yalan şərə xidmət edirsə dözülməzdir, riyakarlığa isə qəbul nifrət edirəm.

-Şans insanı nə vaxt yaxalayır?

- Bəzi uğur qazanmış adamlara deyirlər ki, şansın gətirib. Mən özüm də bəzən fikirləşirəm ki, müəyyən məqamlarda şansım gətirib. Amma ümumi götürəndə şans insanın öz etdiklərinin, fəaliyyətinin nəticəsidir. Sən əgər hərəkətdəsənsə, bir şeyi arzulayır və ona can atırsansa, mütləq onun bir nəticəsi olacaq. Mən həmişə gənclərə deyirəm ki, bir insan öz işi ilə, əzmlə, məşğul olursa mütləq istədiyinə çatacaq. Onun üçün əzm lazımdır. Əzm varsa, şans da var. Hərəkətsiz adamın şansı yoxdur.

Gözüm çaya sataşır...

-Çay dünya ən çox içilən içki növüdür. Bəs sizin ən çox içdiyiniz içki növü hansıdır?

-Hə, ölürəm də mən çaydan ötrü. Gündə bəlkə də 20-30 stəkan çay içirəm. Türkiyəyə də gedəndə həmişə deyirəm ki, incəbelli cam bardaqda çay verin. Qabaqlar Avropaya tez-tez gedərdim. Və bir dəfə hiss etdim ki, başım ağrıyır. Sonradan anladım ki, başımın ağrımasına səbəb çay içməməyimdir. Çay artıq mənim bədənimin bioloji olaraq tərkib hissədir.

-Məncə, o zaman çayımızı təzələmək lazımdır, özü də incə belli cam bardaqda ( gülürük)

Qarsonu çağırırıq və xahiş edirik ki, bizə növbəti çayı incəbelli cam bardaqda gətirsin. Bir neçə dəqiqədən sonra incəbelli bardaqlarda, armudu stəkanlarda çay içə-içə söhbətimizə davam edirik.

P.S incəbelli cam bardaq ifadəsi Türkiyə yazıçısı Elif Şəfəqə "məxsusdur.

-Yaşadığınız müddət ərzində sizi ən çox təssüfləndirən nə olub?

-Bilirsiniz, biz elə bir dövrdə yaşamışıq ki, bizim ömrümüzdə sarsıntılar çox olub. Məsələn mən Şuşa işğal olunanda sol qolumu üç gün hiss etməmişəm və o mənim həyatımın ən ağır dövrlərindən biri olub. Yaxın, doğma, sevdiyim yerləri, insanları itirdikdə də o ağrıları yaşamışam. Xüsusən də ard-arda torpaqlarımız işğal olunduğu zamanlar...bunlar mənim həyatıma çox böyük ağrılar, zədələr vurubdur. Bəzən o keçmişi xatirələri fikirləşəndə elə bil məni cərəyan, tok vurur və buna görə də onları fikirləşməkdən qaçıram.

-İşğal olumuş torpaqlardan söz düşmüşkən, bəzi fikirlərə görə sizin nəsillə müqayisədə bizim nəsil işğal olunmuş torpaqları eyni cür sevə bilməzlər. Sizin fikrinizcə?

-Bəli, mən də o fikirdəyəm. Axı, insanları torpağa həm də xatirələr bağlayır. Əgər mənim uşaqlarım Şuşanı görməyib, orada hər hansısa bir hiss keçirməyiblərsə, mənim yaşadıqlarımı yaşamayıblarsa, əlbəttə onlarda o doğmalıq olmayacaq. Təbii ki, onların da öz dünyası var. İnsanın xatirələri yox olduqda, zədələndikdə o hüzn yaşayır. Gənclər üçünsə yeni xatirə mənbələri var. Məsələn sizin üçün bu "Özsüt" kafesi bir neçə ildən sonra nostalji olacaq. (gülür)

-Ağdamda düşmənə aid helikopterin vurulma anını izlədikdə nə hisslər keçirdiniz?

-Hələ 2009-cu ildə "Qarabağ" futbol komandası Norveçin "Rozenburq" komandası ilə oynayanda mən fikirləşirdim ki, Qarabağ adının səslənməsi, Qarabağın Azərbaycanın olduğunun bilinməsi üçün böyük təbliğat lazımdır. Və “Qarabağ”ın Azərbaycan komandası kimi beynəlxalq arenaya çıxması böyük uğurdur.

Ağdamın işğalı günü keçiriləcək həmin oyunda bir gün qabaq biz Aqil Abbasla stadiona getdik. Gördük ki, “Rozenburq” komandasının oyunçuları məşq edirlər. Onlar hündür oyunçular, bizimkilər isə cıqqılı-mıqqılı (gülür). Mən fikirləşdim ki, ilahi bunlar nə cür qalib gələ bilərlər? Amma orada futbolçularla söhbət edəndə mən dedim ki, sabah stadion dolacaq, bizim azarkeşlər sizə güc, ruh verəcək, mənim adaşım Rəşad Sadıqov da bir qol vuracaq və biz 1-0 udacağıq. Bunu da qəzetlər yazdı. Səhəri gün elə də oldu (gülür). Mən onda da dedim ki, son 15 ildə Allaha o qədər yalvarmamışdım. Dediyim kimi insan bir şeyi səmimi saf qəlbdən istəyirsə, o həyata keçir. Ümumilikdə qalib hissini yaşamaq xoşbəxtlikdir, istəyir bu futbol meydançasında olsun, istəyir döyüş meydanında.

Bəzən deyirdilər ki, ordumuz zəifdi, ordumuzda peşəkarlar yoxdur. Mən hesab edirəm ki, helikopterin vurulması ordumuz haqqında deyilənlərin cəfəngiyyat olduğunu bir daha sübut etdi. Kifayət qədər hərbçilər var ki, onlar çox böyük coşqu ilə torpaqları düşmənlərdən azad etmək arzusundadır. Əgər əlavə təsir olmasa, Azərbaycan öz torpaqlarını çoxdan azad etmiş olardı. Mən inanıram ki, bir gün mütləq Azərbaycan bayrağı bütün işğal olunmuş torpaqlarımızda dalğalanacaq.

"Mənə olan sevgisini 10-15 il ürəyində saxlayan da olub..."

-Heç xanımların sevgi etirafı ilə qarşılaşdığınız olub?

-Əlbəttə olub, hətta 10-15 il ürəyində saxlayıb sonar deyənlər də olub. Mən o cür sevgiyə, platonik sevgiyə qeyri-ciddi baxıram. Əlbəttə ki, insanın bütün sevgiləri qarşılıqlı ola bilməz, amma eyni zamanda sevirsənsə nəsə etməlisən. Məni tez-tez bir sevdaya düşən insanlara təəccüblənirəm. İnsan həyatında mənim fikrimcə, ən çox 4 sevgi yaşaya bilər. Söhbət ciddi sevgidən gedir. Mən 20 yaşadək olan sevgiləri sevgi saymıram, mənim fikrimcə, ciddi sevgi 25 yaşdan sonra başlaya bilər. Çünki insanlar həyatdakı bir çox şeyin dadını, tamını bilmədən sevgi yaşaya bilməz. Yaşlaşdıqca müdrik olan və həyatı fərqli görən bir insanın sevgisi əlbəttə ki, 20 yaşlının sevgisi ilə bir ola bilməz. Bugünkü gənclər mənə belə gəlir ki, sevginin nə olduğunu bilmirlər. Onlara görə sevgi birindən xoşlanmaq, axşam mesaj yazmaqdan ibarətdir. Hansı ki, sevginin minlərlə qatları var.

Sevən səksənində də hələ cavandı

Sevməyən qocadır otuzunda da...

B.Vahabzadə

-Yaş ötdükcə sevgi azalır, yoxsa sevgi azaldıqca yaş ötür?

-Nə qədər ki, sevgi var, sən gəncsən. Sevirsənsə gəncsən. Bir çox şairlərimiz öz şeirlərində həmişə deyiblər. Sevgi 80 yaşlı insanı da gəncləşdirə bilər. Sevgisiz insanın həyatdan heç bir istəyi yoxdur. Mən indiki gəncləri müşahidə edirəm və görüəm ki, 20-25 yaşlı oğlanlardır hamısı key kimi durub baxırlar. Mən onlara deyirəm ki, mən 15 yaşımda bütün gələcəyimi bilirdim ki, mən hara gedəcəm və getdiyim hədəfə doğru mənim nələr etməyim lazımdır, amma sizin 20-25 yaşınız olamasına baxmayaraq həyatdan heç bir istəyiniz yoxdur. Axı belə olmaz! Hər bir insanın həyatdan xırda-böyük bir istəyi olmalıdır.

"Birdən mənə elə gəlir ki, elə 15 yaşındakı kimiyəm..."

-İllər ötdür. Nələr daha əvvəlki kimi deyil?

-İllər ötdükcə ətraf dəyişir, şəhər dəyişir, məkanlar dəyişir. Məncə illər ötdükcə hər şey dəyişir, yeganə dəyişməyən şey insanın özüdür. Birdən mənə elə gəlir ki, mən zahirən dəyişmişəm, amma içdən elə 15 yaşındakı kimiyəm. Hərdən mənə elə gəlir ki, 15 yaşındakı düşüncəm elə indiyədək də davam edir.

-Dost nədir?

-Dost səninlə bir mühiti bölüşən, sənin problemlərini başa düşən və sənin düşüncələrini açdığın, fikirlərini bölüşdüyün adamdır. Əgər o adam tamam bir fərqli adamdırsa, o sənin onda heç dostun ola bilməz ki... Dost sənin baxışlarına uyğun adamdır.

-Niyə görə bizim cəmiyyətin əksər hissəsi ayrılıqdan sonra düşmənə çevrilir, dost kimi qala bilmirlər?

-Baxır hansı şəraitdə ayrılmaq. Əgər sevənlərin ayrılığından söhbət gedirsə, əlbəttə ki, bu ayrılığa səbəb hansısa zərbə olur. Sırf bu zərbənin acısını çıxmaq üçün acı verirlər bir-birilərinə. Bu acı da onları bir-birinə düşmənə çevirir. Amma hisslərini idarə edən, ağıla üstünlük verən insanlar ömürlərinin sonuna qədər dost qala bilirlər. Mənim həyatımda belə hadisələr nadir halda olur. Mən çalışıram ki, dəyərli insanları ucuz atmayım.

-Onunla necə ayrılmışdınız?

Araya sükut çökür.

-Birdən birə ayrılmaq söhbəti yoxdur ki, ayrılıq zamanladır. Hisslər soyuyur, baxışlar fərqlənir, zamanla diqqət azalır və ayrılıq başlayır. Amma mən sənə deyim ki, mən heç vaxt ayrılmamışam.

Görürəm ki, söhbət bu istiqamətdə çox davam edə bilməyəcək və mövzunu dəyişirəm...

- Bəzi redaktorlar sizi universitet tələbələrini az maaşla işlətməkdə, onları istismar etməkdə ittiham edirdlər. Bu ittihamla razısınız?

-Bilirsiniz, ümumiyyətlə belə bir şey bütün dünya mətbuatında var. Mən türk jurnalisti Emin Çolaşanın kitabını oxuyanda bunu orada da gördüm. Türkiyənin də media qrumlarında gənc, təcrübəyə gələn universitet bitirmiş, və yaxud da universitetdə oxuyan tələbələrə az qonarar vermək, çox işlətmək var. Çünki bu peşəyə marağın gəncliyin ötəri həvəsi, yoxsa həqiqi istək olduğunu bilmək istəyirik. Biz bilmək istəyirik ki, həmin gənc jurnalistlər hər çətinliyə dözə biləcəklərmi, yoxsa yox. Elə jurnalistlər olub ki, onları tam 1 il ştata götürməmişəm, amma onlar yorulmadan gəliblər, əzmlə çalışıb, öyrəniblər və indi də kifayət qədər tanınmış jurnalistlərdirlər. Ona görə də, "525-ci qəzet"ə məktəb deyirlər. Amma saytlar filan açıldıqdan sonra bu qaydalar pozuldu və tam formalaşmamış jurnalistləri həmin saytlara redaktor qoydular. Buna görə də indi qeyri-peşəkarlığa daha çox rast gəlinir.

-Sizcə, doğrudan da Amerikanı müsəlmanlar kəşf edib?

- Mən bu fikrə bir az zarafatyana deyilmiş fikir kimi baxıram.

Bundan sonra Rəşad Məcidə zəng gəlir. Arada yaranmış fasilə zamanı düşünürəm ki, kifayət qədər söhbət etmişik. Buna görə də daha növbəti sual vermir, bir neçə cümlə ilə söhbətimizi yekunlaşdırırıq. Ardınca Rəşad Məcidlə sağollaşır və fotoqrafımızla üz tuturuq redaksiyaya.