Qarlı səfər: maşınlar aşmışdı, yol görünmürdü, Ramin isə...

Bir günün içində xeyir iş üçün Bakıdan Şəmkirə getməli və geriyə qayıtmalı idik. İlk dəfə qarşılaşdığım insanlarla yol yoldaşı olurduq. Səfəri təşkil edən Ramin məni görən kimi, dərhal arxayın olmağımı, nəsə çatışmadığı halda çəkinməməyimi söylədi. Hava isə çox sərt idi: çovğun, güclü yağış, təhlükəli yolçuluq.

Əsas təsirli məqam geri dönəndə özünü göstərməyə başladı. Havanın üzü daha da döndü, Bakıya yaxınlaşdıqca qar yağır, yolda sürətlə hərəkət etmək mümkünsüz olur, çovğun isə vəziyyəti daha da qəlizləşdirirdi. Havadan düşən qar dənələrini külək elə bururdu ki, sürücünün görmə qabiliyyətini çətinləşdirirdi. 

Sürücümüz işinin peşəkarı idi, harada necə davranmalı olduğunu bilirdi. Amma qarşımıza çıxan qəzalar onu da qorxutmuşdu. Mikroavtobus aşıb yanı üstə qalmışdı, digər avtomobil sürüşərək əks yola düşüb başqası ilə toqquşmuşdu. Hətta yolun kənarında iki nəfəri görüb onların bu havada niyə çöldə olduğunu deyirdik ki, maşınlarının yoldan çıxıb dərəyə düşdüyünü gördük. Mənzərə insanı həyəcanlandırırdı, qarşıda bizi nəyin gözlədiyi barədə, mənzil başına necə çatacağımız haqda düşünürdük. Vəziyyətin çox ciddi olduğunu anlamağa başlamışdıq.

Nə isə... Dincimizi almaq üçün restoranlardan birində dayandıq, həm çay, həm də yemək fasiləsi etdik. Bizim Ramin məclisdə hamıya eyni münasibəti göstərirdi və hamı üçün süfrə təşkil etdi. Sonda isə yaxınlaşıb cibimizdən pul çıxarmaq istəyəndə çox ciddi reaksiya verərək bunun əleyhinə olduğunu söylədi. Nə qədər israr eləsəm də, imkan vermədi ki, vermədi. Bəlkə də, bir daha onunla yola çıxmayacağıq, amma “elə et ki, bir də yola çıxaq” deyərək məni geri çevirdi.

Dincimizi alıb yubanmadan yenidən yola çıxdıq, çünki hava get-gedə daha da sərt üzünü göstərməyə başlamışdı. İnternetdə yayılan görüntülərdə Bakıdakı vəziyyətin daha da qəliz olduğunu görürdük. Sadə məsələ deyil, mövzu insan həyatıdır, yollar isə amansızdır - məsafəsindən asılı olmayaraq adi səfərlərdə, hətta sakit havada xeyli ölüm hadisələri olub.

Hamımızdan çox narahat olan Ramin idi, maşınları təşkil, yolçuluğumuza kapitanlıq edən o idi, görünür, məhz bu səbəbdən məsuliyyətli davranırdı. Tez-tez əlaqə saxlayır, sürücülərə sürət həddində, davranışında diqqətli olmalarını xatırladırdı. 

Bakının girişinə çatdıq, Lökbətan dairəsində maşından enib söhbət etdik, Ramin hamımıza dedi ki, evə getmək yoxdur, bu gün onun qonağı olmalıyıq, bizi buraxa bilməz. Açığı, nə “yox” dedik, nə “hə”, sadəcə, susub maşına qayıtdıq. İlk dəfə gördüyümüz insanı həm narahat etmək, həm də həyatımızı təhlükəyə atmaq istəmirdik. Axı sayımız da az deyildi, 10-na yaxın idik. Dolayısı ilə razılaşmış olduq. Bəlkə də, içdən çox sevindik, bizdən daha çox sevinən isə gözü yolda qalan ailələrimiz idi. “Gözümüzə rahat yuxu gedə bilər”, - dedilər. Bütün yol boyu sanki bizimlə idilər.

Ramingilə gecə saat ikidə çatdıq, yolun yorğunluğunu çıxarmamışdı, saç fenini götürüb boruların buzunu açmağa başladı. Əlindən gələni edirdi ki, gecəyarı evində qəbul etdiyi qonaqları rahat olsun, hamı özünü evindəki kimi hiss etsin. 

Səhəri gün də hamıdan tez yuxudan durub yenidən boruların buzunu açırdı, hey əlindən gələni edirdi ki, hər şey qaydasında olsun. Səhər yeməyinə isə xüsusi süfrə hazırlandı, qonaqları nə çəkinməyə qoydu, nə narahat olmağa. İlk dəfə gördüyüm bir insan...

Bilirsiniz, Ramin həyatda çox çətinlik görmüş adam idi, valideynlərini itirmiş, uşaqlığı ağır keçmiş, öz ayaqları üzərində dayanmağı bacarmışdı. Çoxları deyə bilər, əksinə, elə adamlar bir başqa cür olur. Olur, bəli. Amma çətinlikdən keçmiş insanların nə qədər qəddar, vicdansız olduğunu da görmüşük. Həyatda hamını günahlandırıb ömrünü üsyanla başa vuranlardan da xəbərdarıq. Ramin isə ağır həyata sinə gərib, özünə, ailəsinə, 3 uşağına, ətrafına, bir gün içində tanıdığı insanlara məhəbbət saçmağı bacarır. Özü də “çox sağ ol” deyəndə, imkan vermir ki, sözümüzü tamamlayaq. Sanki borcu imiş, sanki belə də olmalı imiş... Hər təşəkkür etmək istəyəndə etiraz edirdi ki, borcu olanı edib.

Azərbaycanlılara xas xüsusiyyətdir: qonaqpərvərlik, canayananlıq, ürəyiaçıqlıq və belə yüksək keyfiyyətlər. Amma təəssüf ki, son illər insanlar bir-birinə yadlaşıb, bir-birindən yan gəzirlər, sanki hər şey maraqlar üzərində qurulub. Belə bir vəziyyətdə Ramin kimi insanla rastaşmaq, ailəsinin, övladının qonaqlara olan münasibətini görmək adamı çox təsirləndirir. Bəlkə də, sözlərlə daha yaxşı ifadə edə bilmədim, amma inanın ki, yazdıqlarımdan qat-qat artıq qəribə, xoş ab-hava vardı.

Dünya Ramin kimi insanlara görə durur və var olacaq...

Samir Mirzə