Hamı o müəllimə "səcdə" edirdi, həqiqət ortaya çıxdı...
"Məktəb illəri...
Ömrümün ən şirin, duyğulu, qayğısız günləri...
Hər anı bir ömrə bərabər sehrli günləri...
Ən təmiz arzulu günləri..."
Məşhur mahnının sözlərində də deyildiyi kimi, həmin qayğısız günlər üzərindən nə qədər müddət keçsə də, unudulmur. Çünki müəllimlərin hər zaman söylədiyi kimi, məktəb hamımızın ikinci, hətta ən çox zaman keçirdiyi evi olub. Müəllimlərin üzərimizdəki zəhməti isə elə anamız qədər olub desəm, yanılmaram. İlk qələm tutmağı, ilk “ana” sözünü yazmağı öyrədən də məhz müəllimlər olur. Hansı ki bəzən insanın öz övladına belə hansısa bir dərsi izah etməyə səbri çatmır.
Kənardan hərkəs “əsl qadın peşəsidir. Səhər gedir, günortaya evinə qayıdır. Nə var ki, belə işi görməyə” desə də, ailəmizdə qadınların böyük əksəriyyətinin müəllim olması səbəbilə müəllimlik peşəsinin, əslində, necə çətin, əziyyətli və məsuliyyətli olduğunu görmüşəm. Uşaq vaxtı hamı yatmağa hazırlaşdığı zaman nənəm sinfinin dəftərlərini gətirər, səhərə qədər lampa işığında inşaları, imlaları yoxlayardı. Səhər açılanda isə hamıdan əvvəl hazırlaşıb, məktəbə yollanardı.
Mən də müəllim ailəsindən çıxdığım üçün məktəbdə daim məsuliyyəti, nizamlı davranmağa çalışardım. Bu isə uzun çəkmədi. Ta ki Mətanət müəllimə ilə tanış olana qədər...
İbtidai sinfi bitirdik və yeni sinif rəhbəri ilə davam etməli olduq. Sinif rəhbərimiz riyaziyyat fənnini “tədris edirdi”. Sinifdəki bütün uşaqlar müəllimi hədsiz sevir, onun dediyi hər şeyin doğruluğuna güvənir və ona özümüzü daha çox sevdirməyə cəhd edirdik. O isə bizim bu saflığımızdan istifadə edərək digər müəllimlərin əleyhinə bizi qaldırır, bəzi xoşu gəlməyən fənn müəllimlərinə qarşı istifadə edirdi. Xüsusilə, Azərbaycan dilini tədris edən müəllimə ilə aralarında nəsə anlaşılmazlıq var idi. Çalırdı ki, “ilanı Seyid Məmməd əli ilə tutsun”. İş o həddə çatmışdı ki, uşaqlar artıq həmin müəlliməni düşmən gözündə görür, ağıllarına gələn tərbiyəsizlikləri həmin müəllimə qarşı edirdilər və bilirdilər ki, sinif rəhbərləri hər zaman bu məsələdə onların arxasında olacaq.
Heç unutmaram. Bir gün dəli-dolu bir sinif yoldaşımız həmin Azərbaycan dili müəlliminin arxasına saqqızla kağız yapışdırmışdı. Müəllim isə həmin kağızla bütün gün məktəbi fırlanmışdı. Mətanət müəllim isə buna sadəcə gülmüşdü...
İllər keçib. Lakin hələ də həmin müəllimə etdiklərimizi düşündükcə çox utanır, vicdan əzabı çəkirəm. Ən dəhşətlisi isə odur ki, 30 yaşından sonra anlamışam ki, az qala, səcdə etdiyimiz Mətanət müəllim, əslində, bizə öz ailə problemləri, sinifdə kimin-kimə aşiq olması, pul yığmaqla bağlı söhbətlərdən vaxt tapıb heç bir dəfə də olsun normal dərs keçməyib.
Məktəb təhsil müəssisəsidir. Heç bir valideyn əziyyət çəkib uşağını məktəbə yollamır ki, hansısa müəllimin problemlərinə, ailə-məişət məsələlərinə qulaq assın. Oxumayan şagird belə, təhsil müəssisəsində ən azından tərbiyə, ədəb-ərkan öyrənməlidir. Məktəb təhsil ocağıdır. Ocağı çirkaba bulamayaq...
Leyla Mirzə
